Een potje gezeur, maar dat moet ook eens kunnen.

Soms is het gewoon tijd om eens een potje te zeuren. Nu dus. Als je geen zin hebt in gezeur, lees je deze keer dan maar beter niet verder. Soms moet je gewoon je ei kwijt.

Het is zover. Floris is vier maanden en half en dat wil zeggen dat zowat elk gesprek in verband met de voeding van mijn borstkind als volgt gaat:
"Ja, en hij moet even eten... stoort het als..."
"Neenee! Geef hem gerust eten! ... (trekt wenkbrauw op) Oh! Je geeft nog borstvoeding?"
"Ja hoor... hij is nog maar vier maanden hé..."
"Ah ja (twijfel)... goh... En zien je borsten daar niet fel van af?"

Andere vragen kunnen ook zijn: "Geef jij nog geen patatjes dan?" of "Wanneer ga je stoppen?" of "Vind je dat niet lastig?"  en ga zo maar door...

Ongelofelijk. Onze samenleving heeft echt iets geks met ons gedaan. Floris is de drie-maanden-grens amper gepasseerd of ik zou al groenten moeten stomen voor die kleine kerel. Ik kan er niet aan doen, het zit gewoon in mij. Ik kan er niet omheen en ik heb er geen geduld voor. Borstvoeding is niet meer gewoon 'voeding' voor mijn kinderen, het is mijn manier van leven geworden. Het is een gegeven dat voor mij recht heeft op een plekje in de samenleving. Ik heb het niet over die pasgeboren baby aan je borst. Neen, ik heb het over die baby van 9 of 10kg, die bijna zijn eerste kaarsje mag uitblazen. Maar voor dat hij een hapje taart zal nemen, toch even een borstje wil. In het openbaar. Op zijn eigen feestje.
Zonder dat iemand zich slecht moet voelen, voedster of bezoek.

Want neem nu, met dit prachtige lenteweertje, dat ik me gezellig op een terrasje zet. Met Floris op de schoot. Uiteraard wil hij melk drinken. Net als dat kleine meisje daar een tafeltje verder. Haar mama geeft haar een flesje en flink als ze is kan er er al een hoop mee spelen. Ze houdt de fles met beide handjes vast en kirt het uit van plezier. Ze trekt even aan de speen en er druppelen enkele kleine druppeltjes melk op haar gezicht. Goedkeurend kijken enkele andere terrasbezoekers hen aan. Mooi, zo'n kleine baby.
En Floris? Die speelt vrolijk met mijn borst, hapt aan, aan mijn tepel en laat hem weer los. Glimlacht en verstopt zichzelf in mijn arm; En drinkt weer verder. Even lief. Maar geen goedkeurende blik. Integendeel... Waar is het dekentje om op zijn hoofd te leggen?

Zo erg vind ik het. Dat ik het niet hardop durf verkondigen. Dat mensen je raar of gek gaan vinden. "Ja, ik gaf mijn dochter bijna een jaar borstvoeding. En mijn zoontje? Goh... we zullen zien binnen twee jaar?". Ik durf het niet. 
Dan zie je ze naar je kijken. Van kop tot teen. Lichtjes aarzelend ter hoogte van je borsten. "Zouden ze nog rond zijn? Of zijn het lege zakjes daar?"... Bijna wil je dan zeggen: "Wil je ze eens zien?"

Misschien maak ik me te snel kwaad. Misschien mag ik er niet over zeuren en moet ik gewoon aanvaarden wat is. Dat borstvoeding natuurlijk is, maar dat mensen dat al lang vergeten zijn. Dat de natuur schitterend in elkaar zit, maar onze samenleving niet.
Borstvoeding is niets nieuws, integendeel. Het is eigenlijk een ongelofelijk sociaal gebeuren. Iets wat we leren door te kijken. Door af te kijken. Van en naar elkaar. Jammer genoeg valt er nog maar weinig af te kijken en staan we, na onze bevalling al 0-1 achter.  Niet verwonderlijk dat mensen reeds na 1 maand afhaken wegens duizend-en-een-redenen-die-we-perfect-kunnen-voorkomen.

Alweer zijn het mijn kinderen dan, die me weer kunnen laten glimlachen. Ze heeft het helemaal door, die dochter van mij. Zo zaten we daarnet nog samen in bad, en toen gebeurde het...
"Borsten" wees Roos naar mij.
"Ja," zei ik, "borsten van mama".
"Neen" ,zei Roos, en ze bleek weer de meest wijze van ons huis. "Borsten voor Floris!"
"Neen!" sprak Papa. "Borsten voor papa!"
"Neen!" riep Roos. "Borsten voor Floris! Met pap!"
En zo zie je maar... waarheid en wijsheid komen altijd uit de kindermond...