Mijn voornemens in een dop!

Vandaag besloop me voor de zoveelste keer dat gevoel waar ik echt kriebels van krijg. Alsof er op mijn schouder een kleine kerel me in mijn oor fluisterde: "Je wéét dat het niet zo gaat lukken. Doe er iets aan."

Een januari is in zicht en dat betekent dat mensen massaal goede voornemens maken. Ik ben er nooit echt mee bezig geweest. Voornemens maken is voor mij iets van elke dag en niet speciaal voor 1 januari. Met de hele 21-december heisa (waar ik me meer in verdiept heb dan ik uiteindelijk zelf wou), botste ik toch tegen enkele interessante 'points of view'. Misschien waren voornemens maken meer voor mij dan ik zelf dacht.

21 December zou niet zozeer gaan om het einde van de wereld, maar wel om het einde van de Maya-kalender. Wat ze nu precies hebben voorspeld zullen we nooit weten, maar ik vind het alvast een erg fijne gedachte dat we met z'n allen een nieuwe kalender zijn gestart. Goed voor alweer enkele duizenden jaren erbij. Da's pas een moment om na te denken wat je gaat doen.
Een januari vergaat in het niets bij deze unieke kans. Aldus, ik bedacht me enkele fijne dingen waar ik van weet dat ik het helemaal nog niet doe zoals ik het zou moeten doen.

Bij deze dus enkele goede voornemens waar ik aan wil werken. Niet vanaf 1 januari,  dat zou een beetje te cliché zijn...

• Consuminderen! Geen nieuwe kleding voor mezelf, tenzij het solden of outlet is! (En  oh oh oh... ik ga mezelf vervloeken voor deze woorden!). Ook voor mijn kids zal ik mijn creativiteit gebruiken! 
• 1 Maand 'Buy Nothing New-maand'
  Ik mik op februari... Oké, het is de kortste van het hele jaar, maar ik ga toch onwijs fier op mezelf zijn als het me lukt! 
• 1 Avond per week géén TV. Niet om 18u, niet om 22u. Nooit niet. Hip hoi!
• Seizoensgericht koken. Hier moet ik echt aan werken.... Ik kook graag en helaaas volg ik meestal mijn smaakpapillen en niet onmiddellijk de meest ecologische oplossing.

Nu ik ze zie opgelijst staan voel ik een lichte vorm van stress. Of het me zal lukken zullen we zien... Maar net als bij 'voornemens', zit de motivatie op voorhand al dik snor!

Onwijs onderwijs...

Onzekerheid doet wat met een mens. Zeker als het gaat over de opvoeding van je kind. Regelmatig stil staan bij voor de hand liggende keuzes is altijd mijn sterke kant geweest.
Misschien maakt dat mijn wereld net zo complex. Natuurlijk kon ik net zo goed mijn kind een fles melk geven, in een buggy leggen en gemixte groentjes geven. En daar was verder ook niets 'mis' mee geweest. Neen, over al die dingen lag ik de piekeren. Wilde ik het wel zo doen? Op die manier? Mee met de stroom? Neen. Koppigaard. Ik wil net een beetje rebelleren. Daar ben ik trouwens uitermate goed in. Tot grote frustratie van...  zowat iedereen in mijn omgeving.

Maar hoe koppig ik ook ben...Roos moest naar school. Dat wilde ik zo. Ze moest bijleren. Zat bijna op haar knietjes te smeken: 'Ik wil iets nieuws!!!'. Meer klaar kon ze er niet voor zijn. Dus moest ik mee met al die andere mama's. Op zoek naar een schooltje voor onze kleine mus.
De dorpsschool? Keuze zat! Niet alleen in eigen dorp, maar ook in de omliggende gemeentes  krioelt het van dorpsschooltjes. Ik kreeg het al warm en koud voor ik er een voet binnen zette. Prestatiegericht onderwijs, 18 dezelfde 'knutselwerktjes', stickers en stempels, afspraken en regels, ... Niet echt dat waar ik op zat te wachten. Roos ook niet, denk ik.

Dus zochten we verder.  Kritisch. Met een zuchtende echtgenoot. Of dit echt nodig was? Het onderwijs was toch best oké? Tuurlijk. Gelijk had hij. Maar dus niet voor onze kids. Stel je voor dat Roos zou 'uitvallen'? Dat ze niet 'gemidelde leerling' zou zijn? Dan viel ze netjes uit de boot. 'Dat willen we toch zeker niet?', vroeg ik hem dan... En dan zag ik die glinstering in zijn ogen. Hij had het kunnen weten. Ik deed het... alwéér. Volgens mij vind hij het zo erg nog niet.

We schreven haar in, twee dorpen verder, in een leefschool. Ze doet het volgens mij wel goed. Ze staat haar mannetje. 'Ze heeft het niet zo met afspraken', zei de juf. Ze is nogal eigenzinnig en gaat tegen de regels in (Waar heeft ze dat geleerd?), maar is heel hulpvaardig en staat klaar voor klasgenootjes.
Ruimte voor het ontwikkelen van een eigen identiteit staat voorop. Wat mijn kind voelt en denkt staat bovenaan het prioriteitenlijstje van de juf. Oh ja, bijna vergeten... 'Juf' mag ik niet zeggen. Het is gewoon 'Karen'. Want Karen is niet echt 'de juf', eerder 'een begeleider' in een ontwikkelingsproces... 

Als ik echt mocht kiezen, bleef ze gewoon lekker bij mij thuis. Keken we samen in prentenboeken en maakten we handvaten op die grote wereld. Samen vat krijgen op dat complex gegeven dat je 'samenleving' noemt.
Nu moet  ik dat een stukje uit handen geven. Maar die keuze... is weloverwogen gemaakt.