Is hij thuis ook zo vrolijk?

Floris heeft een rapport gekregen! Met z'n 2,5 jaar. Neen, geen opsommingen van wat hij niet goed kan.
Het is een beetje een overzicht van wat hij graag doet. De zoon die ik niet zie. De zoon die gillend tussen zijn vriendjes loopt in het kinderdagverblijf.
De zoon die stiekem koekjes gaat stelen uit de keuken. De zoon die tijdens het middagdutje optredens geeft in het bedje van zijn kamergenootje.
Als werkende mama zit ik dan echt op de eerste rij om elke zin te laten doordringen. Elke zin vraagt om een visueel beeld. En dan staat er één zin in het midden. Een vraag eigenlijk: 'Is hij thuis ook zo vrolijk?'. En ik weet het zeker nu... We zijn goed bezig...

Misschien ken je ze wel, mijn kids. Misschien ook niet. In elk geval kan ik je een ding vertellen. Hun favoriete tijdverdrijf is schaterlachen. Ohja, en zingen. We zingen wat af. Nu staat 'Let it go' hoog in onze hitparade, maar ook Stromae en Das Pop zijn onze absolute favoriete artiesten. Ja, ze zijn thuis dus altijd vrolijk. Of toch, bijna altijd. Want af en toe is de donderwolk onvermijdelijk. Maar goed, daar gaan we het even niet over hebben. Ze zijn eigenlijk net zoals ze moeten zijn. Net zoals elke 4 en 2 jarige. Vrolijk, uitgelaten, dapper, bang én eigenzinnig. Dat laatste neem ik als belangrijkste...

4,5 Jaar voor dat ik deze blog schrijf zit ik in een andere fase van mijn leven. Ik ben dan namelijk zwanger. Neen, niet zomaar een zwangerschap. Mijn eerste. Net als elke mama-in-spé lig ik wakker over elke beslissing. Ik overweeg hoe ik opvoeding zie...We kiezen snel voor borstvoeding. We kiezen voor een draagdoek. We kiezen voor een hele natuurlijke band met ons kindje. Ze huilt, dus slaapt ze tussen ons in. Ze heeft honger, dus eet ze. Ze krijgt uitsluitend borstvoeding tot ze zes maanden oud is en nadien krijgt ze haar eten liefst uit het vuistje. Puree vermijden we zoveel mogelijk. Bij onze zoon, twee jaar later, zijn we nog een tikkeltje radicaler. Hij krijgt nooit meer gepureerde aardappeltjes. Hij smikkelt zijn eten al Rapleyend binnen. Ja, je ziet het al, de aardbeien hingen -hangen- hier regelmatig aan de vloer.

Lees de laatste zinnen misschien nog een keer. En probeer het je voor te stellen. Ja, inderdaad, dat is behoorlijk ingrijpend. Maar is dat niet altijd zo met een kind? Neen...Blijkbaar zijn wij een beetje de zeldzame soort.
"Geef hem toch niet steeds eten als hij huilt, straks huilt hij de hele dag!"
"Om de vier uur is wel genoeg zeker... Meer moet dat kind toch niet hebben?"
"Ga je hem steeds op je lijf dragen? Kan je hem niet gewoon in een park leggen? Dat is handig hoor!"
"Op zes maanden nog geen 250g aardappelen? Dat is echt niet gezond voor zo'n kind!"
"Ik ken een kind dat gestikt is omdat hij van z'n ouders een appel uit de hand kreeg!"
"Hebben jullie nog wel tijd voor elkaar, met je kids steeds in bed?"
"Je haalt het niet hoor, op deze manier! Je kinderen maken een ruïne van je lijf!"
"Ja, je borsten worden klein en slap van al die borstvoeding.." -Die laatste is echt schitterend als ze uit de mond van een niet-borstvoedende-mama komt trouwens.-
"Kan hij niet lopen? Hij is 2,5! Van in zo'n draagdoek te zitten krijg je echt luie kinderen!"

Dus, terwijl Floris meebrult met Das Pop gloeit mijn hele lijf. Ik kijk trots de achterbank op. Wat zijn ze fantastisch gelukt. De warrige krullen van Roos springen van hier naar daar. Haar gezichtje kijkt me met nieuwsgierige ogen aan. "Watteehh???" vraagt ze lachend. "Nikskeeee!" zeg ik en ik draai de radio loeihard open. We dansen tot thuis.
De borstvoeding,daar zijn we uit. Het dragen mag van mij nog een jaartje duren. Samen slapen is onze absolute hobby -mama en papa wakker trappelen om 5u 's ochtends eigenlijk- en netjes eten,tja, daar heeft Floris nog wat werk mee.
Maar,.. ja, vrolijk, dat kunnen we aanvinken op 't lijstje! Check!

Het had ook Toy-Story kunnen heten...

Zuchtend haal ik adem en draai even rond in ons appartement. Ik mag hopen dat dit speelgoed geen eigen leven leidt, want ze zijn met een gigantische meerderheid. Ik spreek niet van enkele stuks, maar honderden meer. Ze zouden ons in no-time klein krijgen. Scenario's van Toy-Story doemen rond in mijn hoofd. Stel je voor...

Hoe is het ooit zover kunnen komen? Ik begrijp het echt niet. En als mijn hoofd een kort optelsommetje maakt van wat er alleen nog maar in mijn woonkamer staat begint het helemaal te tollen. "Shht", denk ik bij mezelf. Je hebt het tenslotte niet allemaal zélf gekocht. Jij kan het niet verhelpen! (Oef, nu voel ik me beter.)
Even uitrekenen. Twee kinderen, dat zijn twee verjaardagen, een dubbele Sinterklaas, dubbele feestdagen én nu... de laatste pijnlijke krimp... Pasen. Het houdt niet op bij die bergen felgekleurde voorwerpen. Op én in mijn kasten liggen de chocolade eieren vrolijk verspreid. Alsof de Paashaas ze werkelijk dáár heeft achtergelaten. Van de hele straat. Een verzameldepot. Ze passen niet meer in de snoepkast want... ohja... er was een carnavalstoet en de koeken van het Nieuwjaarszingen zijn nog niet op!

Herkenbaar?  Ik hoop het...

Wat doe je er aan? Niet erg veel... Mijn kids zijn de allerbeste speelgoed-bewakers. En ze hebben me zo door. Als ik het waag om langer dan nodig te snuisteren in de donkere hoeken van de speelgoedkast, wanneer ik lege dozen uit de kelder meeneem, ... De argwaan in hun ogen is overduidelijk. And yes indeed, dat heb ik lekker zelf veroorzaakt.
Ik geef het toe, ik ben niet van de subtielste. Wanneer ze slapen grits ik zaken bij elkaar om ze vervolgens in grote blauwe IKEA-zakken te proppen. Speelgoed waarvan ik niet meer wist dat we het ooit gekregen (of gekocht, ja oké... dat kan ook) hadden. Maar... Waar blijf je ermee? In de gang. In diezelfde gang als waar mijn twee verwoede speelgoedhamsteraars racen met hun auto's. En dan komt de onvermijdelijke vraag... "Mamaaaa... Wat ga je daarmee doen?" en wordt dat arme stuk speelgoed gepromoveerd tot held van de dag. Gelukkig gered van het verslindende mama-monster. "Jij bent een opzuiger!" gilt de kleinste dan. Opruimer lijkt me juister, maar goed...

De oplossing is simpel, hoor ik je denken. Werk snel, efficiënt. Wis je sporen uit en opereer in het grootste geheim. Maar kijk, daar wringt het schoentje net. Mijn kids lijken wel wat op mij. Ze zijn meester-hamsteraars. Ik ook.

Hoe het begon...

Vier jaar geleden liep ik door een waanzinnig grote winkel. Weken had ik naar die dag uitgekeken.
Dé geboortelijst! Wat een spannende ervaring, voor ons, twee piepjonge toekomstige ouders. We leken alles nodig te hebben, of  de verkoopster deed toch duidelijk erg haar best om ons dat te doen geloven. We kregen een grote winkelkar in onze handen gereden en een duidelijk omschreven opdracht: "Alles wat je wil, laad je hier lekker in! Je zult zien, mensen kopen zóveel voor zo'n eerste kleine baby!".

Daar gingen we dan. Alsof Sinterklaas kwam. We gritsten alles uit de rekken en propten het in onze overvolle kar. We waren bijna trots op het bedrag dat op het computerscherm verscheen.

Vier jaar geleden. Gelukkig is er ondertussen al het een en ander veranderd. Gelukkig zijn er tweedehandssites waar je al die dingen fijn kan verder verkopen wanneer het duidelijk is hoeveel je eigenlijk onnodig in je winkelkar hebt gesjouwd.

Maar goed, het is op die dag, in die waanzinnige grote winkel en bij de praatgrage verkoopster dat er iets naar me toe kwam. Toevallig, of niet, geen idee. Ik had me er in ieder geval niet op voorbereid. Het was niets minder dan een Tricot Slenn. Een rekbare doek. Het leek me magisch om mijn kind op mijn buik te dragen. Om onze twee harten op elkaar te voelen slaan, net zoals nu, toen ze nog warm ín mijn buik zat. Die moest en zou ik hebben. Geen idee wie hem uiteindelijk voor ons gekocht heeft, in elk geval, bedankt daarvoor. Drie maanden na het ter wereld brengen van mijn eerste draagproject liep ik, alweer toevallig, een meeting van dragen en voeden binnen. Ik keek mijn ogen uit. Bijna voelde ik me klein en hulpeloos met mijn Tricot Slenn. Alsof ik in mijn sportkledij een galafeestje binnenliep. Rond me heen tolde een wir war van kleuren en motieven. Er bestond iets anders... iets mooier... er bestonden geweven doeken!

Bij deze begrijp ik dus dat mensen nog steeds effectief gebruik maken van een Babybjorn. Het enige wat we moeten doen is mensen inlichten. Hey, hallo, er bestaan prachtige (gezondere!!) alternatieven. Misschien wist je dat nog niet? -Ik wist het niet toen ik op die meeting binnen wandelde... Ik had geen idee!-

Het was het begin van mijn draagdoekencarrière. Ondertussen zijn er al enkele gepasseerd. Het begon met een felkleurig doek uit Leuven. Een leuke Italiaanse mama loopt er nu mee rond, ze haalde hem in Firenze ongezien onder uit onze buggy. Lesje geleerd, de buggy laten we vanaf heden gewoon thuis.
Er werd eentje zelf gemaakt door een handige mama van de mama, een ringsling. Eigenlijk gebruik ik hem te weinig. Of gebruik ik hem helemaal niet. Dom. Hij is prachtig turquoise... Eigenlijk verdient hij een speciale plek. Misschien haal ik hem morgen wel uit de kast...
De volgende was er eentje die ik te snel koos. Een Ellevill. Al zou ik hem nooit meer kopen, ik heb er een bepaalde band mee... Hij knoopt snel. Hij is zacht én ik heb hem zelf gekleurd. Een onderneming.

De volgende kreeg ik cadeau bij de geboorte van mijn zoon. Hij was prachtig. Ik was helemaal verliefd op dat prachtige Indio-exemplaar. Het is een echt baby-doek dus gaf ik hem door aan een nieuwe mama-in-spé. Doeken als deze moeten gekoesterd worden en komen zo tot hun recht bij rozige babywangen.
Ergonomisch dragen werd uitgebreid getest in de Emei-baby en nu, sinds kort in de Rose and Rebellion kleuterdrager. Ja, ondertussen zijn mijn kids al in die categorie aanbeland...
Ik vergeet er bijna eentje, al is die niet van de minste. Een keertje deed ik even gek en kocht ik een Oscha. Ik hou van hem, al is hij net een tikkeltje te kort. Koppig blijf ik hem knopen. Ik trek mijn buik er diep voor in en verdraag er pijnlijke schouders voor. Maar oh oh... wat hou ik van hem.

En vandaag is het zover. De bevestiging is gemaild. Er komt een nieuwe doek. Ik voel het... Het wordt een nieuw verhaal. Een Woven Wings Geo Midnight... Wie weet waar die ons brengt...