Het is een beetje een overzicht van wat hij graag doet. De zoon die ik niet zie. De zoon die gillend tussen zijn vriendjes loopt in het kinderdagverblijf.
De zoon die stiekem koekjes gaat stelen uit de keuken. De zoon die tijdens het middagdutje optredens geeft in het bedje van zijn kamergenootje.
Als werkende mama zit ik dan echt op de eerste rij om elke zin te laten doordringen. Elke zin vraagt om een visueel beeld. En dan staat er één zin in het midden. Een vraag eigenlijk: 'Is hij thuis ook zo vrolijk?'. En ik weet het zeker nu... We zijn goed bezig...
Misschien ken je ze wel, mijn kids. Misschien ook niet. In elk geval kan ik je een ding vertellen. Hun favoriete tijdverdrijf is schaterlachen. Ohja, en zingen. We zingen wat af. Nu staat 'Let it go' hoog in onze hitparade, maar ook Stromae en Das Pop zijn onze absolute favoriete artiesten. Ja, ze zijn thuis dus altijd vrolijk. Of toch, bijna altijd. Want af en toe is de donderwolk onvermijdelijk. Maar goed, daar gaan we het even niet over hebben. Ze zijn eigenlijk net zoals ze moeten zijn. Net zoals elke 4 en 2 jarige. Vrolijk, uitgelaten, dapper, bang én eigenzinnig. Dat laatste neem ik als belangrijkste...
4,5 Jaar voor dat ik deze blog schrijf zit ik in een andere fase van mijn leven. Ik ben dan namelijk zwanger. Neen, niet zomaar een zwangerschap. Mijn eerste. Net als elke mama-in-spé lig ik wakker over elke beslissing. Ik overweeg hoe ik opvoeding zie...We kiezen snel voor borstvoeding. We kiezen voor een draagdoek. We kiezen voor een hele natuurlijke band met ons kindje. Ze huilt, dus slaapt ze tussen ons in. Ze heeft honger, dus eet ze. Ze krijgt uitsluitend borstvoeding tot ze zes maanden oud is en nadien krijgt ze haar eten liefst uit het vuistje. Puree vermijden we zoveel mogelijk. Bij onze zoon, twee jaar later, zijn we nog een tikkeltje radicaler. Hij krijgt nooit meer gepureerde aardappeltjes. Hij smikkelt zijn eten al Rapleyend binnen. Ja, je ziet het al, de aardbeien hingen -hangen- hier regelmatig aan de vloer.
Lees de laatste zinnen misschien nog een keer. En probeer het je voor te stellen. Ja, inderdaad, dat is behoorlijk ingrijpend. Maar is dat niet altijd zo met een kind? Neen...Blijkbaar zijn wij een beetje de zeldzame soort.
"Geef hem toch niet steeds eten als hij huilt, straks huilt hij de hele dag!"
"Om de vier uur is wel genoeg zeker... Meer moet dat kind toch niet hebben?"
"Ga je hem steeds op je lijf dragen? Kan je hem niet gewoon in een park leggen? Dat is handig hoor!"
"Op zes maanden nog geen 250g aardappelen? Dat is echt niet gezond voor zo'n kind!"
"Ik ken een kind dat gestikt is omdat hij van z'n ouders een appel uit de hand kreeg!"
"Hebben jullie nog wel tijd voor elkaar, met je kids steeds in bed?"
"Je haalt het niet hoor, op deze manier! Je kinderen maken een ruïne van je lijf!"
"Ja, je borsten worden klein en slap van al die borstvoeding.." -Die laatste is echt schitterend als ze uit de mond van een niet-borstvoedende-mama komt trouwens.-
"Kan hij niet lopen? Hij is 2,5! Van in zo'n draagdoek te zitten krijg je echt luie kinderen!"
Dus, terwijl Floris meebrult met Das Pop gloeit mijn hele lijf. Ik kijk trots de achterbank op. Wat zijn ze fantastisch gelukt. De warrige krullen van Roos springen van hier naar daar. Haar gezichtje kijkt me met nieuwsgierige ogen aan. "Watteehh???" vraagt ze lachend. "Nikskeeee!" zeg ik en ik draai de radio loeihard open. We dansen tot thuis.
De borstvoeding,daar zijn we uit. Het dragen mag van mij nog een jaartje duren. Samen slapen is onze absolute hobby -mama en papa wakker trappelen om 5u 's ochtends eigenlijk- en netjes eten,tja, daar heeft Floris nog wat werk mee.
Maar,.. ja, vrolijk, dat kunnen we aanvinken op 't lijstje! Check!
