Alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog een blogbericht op postte. Als mijn webwinkel/homeparty's even goed gaan als deze blog, dan is dat mooi voor mij! Bij deze heb ik toch even, stiekem reclame gemaakt... hihi...
Maar dus...
Toen ik het eerst over Natuurlijk Ouderschap hoorde, was ik echt helemaal blij. Dit was wat ik wilde! Mijn kinderen opvoeden zoals mijn lichaam zegt dat het goed is. Bij Roos had ik soms nog twijfels, en luisterde ik misschien te vaak naar anderen, maar deze keer wilde ik er echt voor gaan. Floris is volgens mij dan ook goed op weg een echt Natuurlijk-ouderschap-kind te worden.
Het begon al bij mijn bevalling. Mijn ergste vrees was dat er een medische ingreep moest plaatsvinden, hoe klein die ook was. Gelukkig was dat niet zo, na dagen geduldig wachten (in tegenstelling tot mijn gynaecoloog, die erop aandrong alles een beetje te forceren), besloot Floris, drie dagen na zijn uitgerekende datum, dat het tijd was om op de wereld te komen. Alles verliep zo heerlijk sereen, dat het bijna was alsof ik thuis beviel. Dit was oorspronkelijk ook mijn idee, maar manlief vond dat toch een brug te ver. Zeker na de geforceerde bevalling van Roos, was die ongerustheid best te begrijpen.
Terwijl Floris zich, vlak na de bevalling zelf mijn borst opzocht, hoorde ik het bad vollopen. Heerlijk. Zeker een uur hebben we elkaar zitten aanstaren, genietend van lekker warm water. Met grote ogen en een onstilbare honger, lag hij daar, in mijn armen. Mijn tweede wondertje.
Al van dag een woonde Floris op mijn lijf. In een draagdoek. Vroedvrouwen maakten er soms grapjes over: "Moeten we nieuwe lakentjes op het bedje leggen?", met een knipoog. Neen, dat hoefde niet. Floris heeft zijn bedje op materniteit niet gezien. Hij sliep gewoon lekker, neus tegen neus met mij. Zalig was dat. Op de klok kijken voor voeding hoefde niet, hij gaf zelf wel aan wanneer hij wou eten. Dat zorgde voor een super startgewicht, na 48uur was hij zijn geboortegewicht voorbij.
Vandaag ging ik op consultatie bij K&G.... De gekende stress besloop me al sinds gisteren. Floris is verkouden -alweer- en dat heeft een beetje invloed op zijn honger. Ik hoopte dat hij niets was afgevallen want, dan kwam het woord 'bijvoeden' misschien wel ter sprake. Ik mocht er niet aan denken...
Niet dus, mijn reus zit mooi op zijn hoogste curve en heeft letterlijk een olifantenhuidje. "Geef je niets bij dan?", vroeg de ongelovige verpleegster. "Neen niets... enkel borstvoeding. Wel op verzoek natuurlijk...Dat kan wel 10x per dag zijn, afhankelijk van zijn mama-honger." Keek ze me daar met fronsende wenkbrauwen aan. Het woordje 'mama-honger' was haar duidelijk niet helemaal bekend.
"En je legt hem vaak in zijn park?" Ze leek de twijfel in mijn ogen te zien. "Neen, eigenlijk ligt hij er niet zo vaak in. Hij vindt dat niet zo leuk. Floris is een man van de wereld. Een draagdoek is voor hem echt dolle pret."
Met een zorgwekkende blik noteert ze in het boekje: "Zit vaak op de arm. Regelmatig in box leggen."
"Ga je nog lang borstvoeding geven?", "Ja, tot april krijgt hij enkel borstvoeding... En nadien gaan we rapley'en...". Ik ben echt héél zeker dat ze dat woord nooit eerder had gehoord... Volgens mij is mijn geloofwaardigheid gedaald onder nul.
"En 's nachts? Slaapt hij door?", "Euh, ja... ik denk het wel. Hij slaapt naast mij, en ik geef echt borstvoeding op automatische piloot!"... Alweer die fronsende blik... "Daar moet je wel mee opletten hoor".
Om een lang verhaal heel kort te maken. Ik doe niets volgens het boekje, ik volg gewoon mijn gevoel. Is dat niet het beste, denk ik dan? Kinderen zijn toch geen op-maat-gemaakte popjes? Floris eet zich te pletter (en voelt zich daar enorm happy door, want hij is altijd vrolijk), heeft een lekker rond buikje en... hij slaapt bij zijn mama... Elke nacht, in mijn arm... Niets heerlijker dan dat knappe ventje tegen mijn neus gedrukt (of tegen mijn borst, vindt hij veel leuker trouwens).
Natuurlijk ouderschap, daar is niets moeilijk aan. Je luistert gewoon zo weinig mogelijk 'goede raad' en doet lekker je eigen zin. Niemand kent je kind immers beter dan jijzelf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten