Mama draait door!

Twee maanden geleden begon ik aan een van de grootste avonturen in mijn leven. Een eigen zaakje beginnen. Van thuis uit kleding verkopen leek me echt een 'droomjob': thuis, bij de kindjes, lekker voeden op verzoek, eten maken voor m'n gezinnetje.... Oké, achteraf gezien heb ik het allemaal een beetje geromantiseerd, maar kom, we zien het liefst alleen de voordelen, niet?

Mijn gezinsleven lijkt in niets meer op het rustige haventje dat het was. Mama draait door. Letterlijk. Ik lijk wel een tornado doorheen ons huis en leven. Even bellen naar de boekhouder, een bericht beantwoorden, de mouwen van een vestje opmeten en snel naar de post. Oh ja, en voor we het vergeten, Flo moet op tijd en stond ook nog een borstje krijgen ook.
Die tornado richt, hoe kan het anders, ernstige schade aan. Dat mag je letterlijk opnemen. Onze spik-en-spanne woonplek veranderde doorheen de jaren naar speelplek-voor-vrolijke-peuter maar nu... het lijkt op een of ander muf kantoor van een administratief bediende. Een papiertje hier, een map daar, inpakpapier, enveloppen, flyers. Gelukkig heb ik een grote tafel en kan ik, als we gaan eten, alles met een grote zwaai naar rechts schuiven. Kijk eens aan, de potten en pannen kunnen er nog bij! 

Een webshop had ik dus mooi onderschat. Niet dat ik er niet van geniet, het geeft me telkens zoveel voldoening als ik een super-mooi kledingstuk op de post kan doen, maar, ik werk opnieuw. Dat had ik wel niet verwacht. Of beter, ik had het weeral door die gigantische roze bril gezien. Hoezo? Van thuis uit 'werken'? Ja, ik zag mezelf echt de grote lente-schoonmaak doen en ondertussen nog een lekker spaghettisausje koken!
Gelukkig zijn er Flo's eet-momentjes. Verplichte rust voor mama. Ga zitten en geef je kind te eten, anders krijst-ie de boel bij elkaar. De moment dat je billen de zetel raken en je je trui opheft weet je gewoon: de komende 20 minuten ontploft de boel maar. En met een diepe zucht moet je gewoon de natuur zijn gang laten gaan. Netjes. Borstvoeding is voor luie moeders, zo zie je maar weer.

Roos doet ook een prima duit in het zakje. Als mama de woonkamer als stockage-ruimte mag gebruiken, mag zij dat toch ook? Overal vinden we leuke ventjes, poppen, namaak taartjes en ga zo maar door. Vrolijk en kleurrijk dat wel, maar mensen die niet gewend zijn aan kinderspeelgoed kijken beter even uit voor ze hun voeten hier door de deur steken.
Ik kan het haar niet kwalijk nemen, ik ben een slecht voorbeeld... Gisteren zei ze het nog tegen mij: "Mama jommel maakt!", ja, gelijk had ze. 

En ja, ik vind dat vreselijk. Ik zeg echt tegen al het bezoek: "Let maar niet op de rommel!", stom is dat, nu kijken ze er zeker naar. Maar ik kan er niets aan doen. Elke keer dat ik denk: nu ga ik echt grote kuis doen!, gebeurt er wel weer iets... Een melding, een mail, een vraagje over een kleedje... Het sleept me mee, absorbeert mijn energie volledig. En dan heb ik mijn mannen nodig. En mijn vrouwtje. Ze moeten slepen en zeuren maar, ze krijgen mama altijd weer met de voetjes op de grond, naar 't belangrijkste plekje ter wereld. Mijn rommelnestje!