Het had ook Toy-Story kunnen heten...

Zuchtend haal ik adem en draai even rond in ons appartement. Ik mag hopen dat dit speelgoed geen eigen leven leidt, want ze zijn met een gigantische meerderheid. Ik spreek niet van enkele stuks, maar honderden meer. Ze zouden ons in no-time klein krijgen. Scenario's van Toy-Story doemen rond in mijn hoofd. Stel je voor...

Hoe is het ooit zover kunnen komen? Ik begrijp het echt niet. En als mijn hoofd een kort optelsommetje maakt van wat er alleen nog maar in mijn woonkamer staat begint het helemaal te tollen. "Shht", denk ik bij mezelf. Je hebt het tenslotte niet allemaal zélf gekocht. Jij kan het niet verhelpen! (Oef, nu voel ik me beter.)
Even uitrekenen. Twee kinderen, dat zijn twee verjaardagen, een dubbele Sinterklaas, dubbele feestdagen én nu... de laatste pijnlijke krimp... Pasen. Het houdt niet op bij die bergen felgekleurde voorwerpen. Op én in mijn kasten liggen de chocolade eieren vrolijk verspreid. Alsof de Paashaas ze werkelijk dáár heeft achtergelaten. Van de hele straat. Een verzameldepot. Ze passen niet meer in de snoepkast want... ohja... er was een carnavalstoet en de koeken van het Nieuwjaarszingen zijn nog niet op!

Herkenbaar?  Ik hoop het...

Wat doe je er aan? Niet erg veel... Mijn kids zijn de allerbeste speelgoed-bewakers. En ze hebben me zo door. Als ik het waag om langer dan nodig te snuisteren in de donkere hoeken van de speelgoedkast, wanneer ik lege dozen uit de kelder meeneem, ... De argwaan in hun ogen is overduidelijk. And yes indeed, dat heb ik lekker zelf veroorzaakt.
Ik geef het toe, ik ben niet van de subtielste. Wanneer ze slapen grits ik zaken bij elkaar om ze vervolgens in grote blauwe IKEA-zakken te proppen. Speelgoed waarvan ik niet meer wist dat we het ooit gekregen (of gekocht, ja oké... dat kan ook) hadden. Maar... Waar blijf je ermee? In de gang. In diezelfde gang als waar mijn twee verwoede speelgoedhamsteraars racen met hun auto's. En dan komt de onvermijdelijke vraag... "Mamaaaa... Wat ga je daarmee doen?" en wordt dat arme stuk speelgoed gepromoveerd tot held van de dag. Gelukkig gered van het verslindende mama-monster. "Jij bent een opzuiger!" gilt de kleinste dan. Opruimer lijkt me juister, maar goed...

De oplossing is simpel, hoor ik je denken. Werk snel, efficiënt. Wis je sporen uit en opereer in het grootste geheim. Maar kijk, daar wringt het schoentje net. Mijn kids lijken wel wat op mij. Ze zijn meester-hamsteraars. Ik ook.