Tot 1000.

Mama is gesneuveld. En dat is stom. Of, dat zou ik stom kunnen vinden. Tenslotte ligt er op school een hoop werk dat hoe dan ook blijft liggen. Hoe jammer ik het ook vind, er zal geen enkel kaboutertje alles netjes onder de mat vegen tegen 15 april. Ik zou dus kunnen liggen kniezen over alles wat ik nu zou moeten doen en niet doe, maar.. dat doe ik niet. Integendeel. Ik geloof echt dat mijn eigenste lijf een boodschap heeft en die is: "Doe eens een beetje rustig aan!".
Dus. Hoe kan een mens het nu rustiger aan doen dan eindeloze uuuren te staren naar je kids. Ik was bijna vergeten hoe ze er eigenlijk uitzagen. Dat bruine vlekje, op de rechterwang van Roos had ik trouwens tot gisterenavond niet opgemerkt. Toegegeven, het is echt héél klein. Maar het staat er. En ik heb het gezien. 

Terwijl Roos haar meisjesmondje krult en in haar beste juf-imitatie spreekt tegen haar zeer voorbeeldige (en stille!) leerlingen -oh ja, ze heeft leerlingen. Heel wat. En kat, een pop, een beer en een Kaatjespop-, observeer ik haar. Stilletjes aan word ik me bewust van de gigantische glimlach op mijn lippen. Heel mijn hart hoopt vurig dat ze zo blijft. Zo plichtsbewust. Héél geconcentreerd op haar doel. Zo waanzinnig gefocust op haar bezigheid. Ze lijkt wel in een luchtbel te zitten. Bijna wil ik haar plat knijpen. Liefde schiet doorheen heel m'n lijf. Wat een machtig staaltje natuur staat er daar.

Ik vraag haar, en ik heb onmiddellijk spijt van mijn ondoordachte storing: "Ben je gelukkig?". Bijna lijkt ze geïrriteerd. Maar dan verzachten die bruine ogen en zegt ze: "Ja hoor mamie! Welke kleur kies jij? Blauw of geel?"
Vol verwachting wacht ze op een antwoord. Geen idee waarover ze het heeft. Ze had me helemaal opgeslokt. Op mijn lippen brandt de vraag opnieuw, maar ik slik ze in. "Wat maakt je dan gelukkig? Ben je graag hier?"
Zo gek, ze zou me waarschijnlijk aankijken alsof ik een klap van de molen gekregen heb. Het is zo vanzelfsprekend. Zo normaal. Uiteraard is ze gelukkig. En uiteraard kan ze zich geen beter plekje voorstellen. Het zou maar te gek zijn dat ze dat wél kon.

Net als elke mama, wil ik dat mijn kinderen evenwichtige, vrolijke, zotte en bovenal gelukkige kinderen worden. Dat is, sinds 3 jaar geleden, missie nummer 1  in mijn leven. Maar, hoe doe je dat? Moet je achteroverleunen? Moet je kinderen blindelings vertrouwen en ze in eigen vrijheid laten ontdekken wat belangrijk voor ze is? Of... Moet je ze beschermen? Weghouden van al die verschrikkelijke dingen die kunnen gebeuren en hopen dat er nooit ongeluk hun weg kruist? 

Met vallen en opstaan geloof ik dat een juiste dosering van de twee juist is. Ik doe het echt. Tellen tot 10 alvorens in de te grijpen. (Tenzij Floris, zoals regelmatig gebeurt, op het punt staat z'n armen/benen/tenen te breken, dan tel ik maar tot 3..). 

Vandaag telde ik wel tot 1000. Ik keek en greep zo weinig mogelijk in. Keek naar kleine vingertjes die autowieltjes bestudeerde. Keek naar een puntje tong dat geklemd zat rond een bovenlip. Ogen die vol spanning volgden wat gekatapulteerd werd. 

Soms is het echt oké, om gewoon niets te doen. Niet te spelen. Niet in te grijpen. Niet te spreken. Alleen te kijken. Achteroverleunen. Zalig voelt dat. En dan tellen tot 1000. 

Vandaag was dus een echte blijf-in-en-rond-de-zetel-dag. Het was niets bijzonders. Gewoon wij samen. Dat is bijzonder genoeg.Een dag met een gouden randje rond. Een dagje geluk.