Natuurlijk ouderschap? Niks moeilijk aan... gewoon géén boekjes volgen!

Alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog een blogbericht op postte. Als mijn webwinkel/homeparty's even goed gaan als deze blog, dan is dat mooi voor mij! Bij deze heb ik toch even, stiekem reclame gemaakt... hihi...

Maar dus...
Toen ik het eerst over Natuurlijk Ouderschap hoorde, was ik echt helemaal blij. Dit was wat ik wilde! Mijn kinderen opvoeden zoals mijn lichaam zegt dat het goed is. Bij Roos had ik soms nog twijfels, en luisterde ik misschien te vaak naar anderen, maar deze keer wilde ik er echt voor gaan. Floris is volgens mij dan ook goed op weg een echt Natuurlijk-ouderschap-kind te worden.

Het begon al bij mijn bevalling. Mijn ergste vrees was dat er een medische ingreep moest plaatsvinden, hoe klein die ook was. Gelukkig was dat niet zo, na dagen geduldig wachten (in tegenstelling tot mijn gynaecoloog, die erop aandrong alles een beetje te forceren), besloot Floris, drie dagen na zijn uitgerekende datum, dat het tijd was om op de wereld te komen. Alles verliep zo heerlijk sereen, dat het bijna was alsof ik thuis beviel. Dit was oorspronkelijk ook mijn idee, maar manlief vond dat toch een brug te ver. Zeker na de geforceerde bevalling van Roos, was die ongerustheid best te begrijpen.

Terwijl Floris zich, vlak na de bevalling zelf mijn borst opzocht, hoorde ik het bad vollopen. Heerlijk. Zeker een uur hebben we elkaar zitten aanstaren, genietend van lekker warm water. Met grote ogen en een onstilbare honger, lag hij daar, in mijn armen. Mijn tweede wondertje.

Al van dag een woonde Floris op mijn lijf. In een draagdoek. Vroedvrouwen maakten er soms grapjes over: "Moeten we nieuwe lakentjes op het bedje leggen?", met een knipoog. Neen, dat hoefde niet. Floris heeft zijn bedje op materniteit niet gezien. Hij sliep gewoon lekker, neus tegen neus met mij. Zalig was dat. Op de klok kijken voor voeding hoefde niet, hij gaf zelf wel aan wanneer hij wou eten. Dat zorgde voor een super startgewicht, na 48uur was hij zijn geboortegewicht voorbij.

Vandaag ging ik op consultatie bij K&G.... De gekende stress besloop me al sinds gisteren. Floris is verkouden -alweer- en dat heeft een beetje invloed op zijn honger. Ik hoopte dat hij niets was afgevallen want, dan kwam het woord 'bijvoeden' misschien wel ter sprake. Ik mocht er niet aan denken...

Niet dus, mijn reus zit mooi op zijn hoogste curve en heeft letterlijk een olifantenhuidje. "Geef je niets bij dan?", vroeg de ongelovige verpleegster. "Neen niets... enkel borstvoeding. Wel op verzoek natuurlijk...Dat kan wel 10x per dag zijn, afhankelijk van zijn mama-honger." Keek ze me daar met fronsende wenkbrauwen aan. Het woordje 'mama-honger' was haar duidelijk niet helemaal bekend.
"En je legt hem vaak in zijn park?" Ze leek de twijfel in mijn ogen te zien. "Neen, eigenlijk ligt hij er niet zo vaak in. Hij vindt dat niet zo leuk. Floris is een man van de wereld. Een draagdoek is voor hem echt dolle pret."
Met een zorgwekkende blik noteert ze in het boekje: "Zit vaak op de arm. Regelmatig in box leggen."

"Ga je nog lang borstvoeding geven?", "Ja, tot april krijgt hij enkel borstvoeding... En nadien gaan we rapley'en...". Ik ben echt héél zeker dat ze dat woord nooit eerder had gehoord... Volgens mij is mijn geloofwaardigheid gedaald onder nul.

"En 's nachts? Slaapt hij door?", "Euh, ja... ik denk het wel. Hij slaapt naast mij, en ik geef echt borstvoeding op automatische piloot!"... Alweer die fronsende blik... "Daar moet je wel mee opletten hoor".

Om een lang verhaal heel kort te maken. Ik doe niets volgens het boekje, ik volg gewoon mijn gevoel. Is dat niet het beste, denk ik dan? Kinderen zijn toch geen op-maat-gemaakte popjes? Floris eet zich te pletter (en voelt zich daar enorm happy door, want hij is altijd vrolijk), heeft een lekker rond buikje en... hij slaapt bij zijn mama... Elke nacht, in mijn arm... Niets heerlijker dan dat knappe ventje tegen mijn neus gedrukt (of tegen mijn borst, vindt hij veel leuker trouwens).

Natuurlijk ouderschap, daar is niets moeilijk aan. Je luistert gewoon zo weinig mogelijk 'goede raad' en doet lekker je eigen zin. Niemand kent je kind immers beter dan jijzelf?

Dream big, act smart

"Dream big, act smart", dat stond op het nieuwe truitje dat ik, toevallig, gisterenmiddag voor Roos op de kop kon tikken. Een superkoopje. Ik was al enkele dagen op zoek naar een kanariegeel (neen, eigenlijk is het bijna fluo) exemplaar.
Toen ik het daarnet in haar kast legde, kreeg ik spontaan een glimlach op mijn mond. Grootse dromen, wel... zo heb ik er wel een paar. Een heuse to-do list...

Om te beginnen wil ik dolgraag een wereldreis maken. Echt terug naar de mensen, naar de culturen. Mijn kinderen laten kennismaken met het leven ergens anders. Hun ogen laten open gaan. Want, wat hebben we het verdomd goed hier! Hen laten spelen met kleine Tanzaniaanse kids, of laten proeven van echte Indische specialiteiten... (Niet dat die zo heerlijk zijn, maar kom, het is een unieke belevenis!). Ik zou de wereld met hen rondtrekken en als bagage niet veel meer meenemen dan een aantal Trotters... Met dreadlocks in onze haren en een bruin velletje komen we terug, vol prachtige herinneringen en levenslessen. Dream big... act smart... Ik zou waarschijnlijk ook failliet zijn ;) .

Mijn nummer twee, is een eigen, unieke kindvriendelijke kinderwinkel. Zo eentje waar je mond van open valt. Pure vintage. Retro. Felle kleren, speelkledij, die vuil mag worden, die goed zit, waar de fantasie van je kind op hol van slaat. Moois. Jammer genoeg zijn al die dure, mooie, inspirerende merken onbetaalbaar. Want, als mijn dochter staat te stralen in haar kleedje van Smafolk denk ik: "Niet met stiften op kleuren! Dat kostte een klein fortuintje...". Tot zover de kindvriendelijkheid...

Dan hebben we nog 'project eigen huis'. Ergens aan de rand van Putte staat dat. Het is echt, echt, geen lief ding. Ik vind het nog niets. Maar... het wordt wel wat! Het wordt 'ons eigen huis'. Met blauwe Delftse tegeltjes, oude vloeren, witte muren, kringloopspullen, ... Het wordt onze thuis....

Dat 'big dreamen' is alvast gelukt, nu nog zien of we dat 'smart' kunnen 'acten'... :)

Om duimen en vingers bij af te likken: Caribische Room by Nigella

Mijn dochter werd twee, dus tijd voor een feestje. Als thema kozen we voor dessertjes... een toppertje was zeker de Caribische Room van Nigella... 

Het lijkt een beetje op een kinderhapje. Je mag het ook echt niet te groot maken, een kleine ramekin is meer dan voldoende. Het is ook echt iets waar je moet van genieten, van elk hapje op zich. En je moet ook zorgen dat je van elke laag een beetje op je lepeltje hebt. De mengeling suiker-room-banaan is géweldig. 

Je moet ze 's ochtends maken en 's avonds serveren (of de dag ervoor maken, dan zijn ze echt opgesteven...).
Ik had weinig 'kooktijd', maar dit lekkers vraagt echt maar vijf minuten bereiding. Ideaal voor haastige moeders als ik dus... 

Dit moet je in de winkel gaan halen... 

-175 g kokos-yoghurt (Ik gebruik meestal die van Activia, omdat ik die het makkelijkst vind in de winkel)
- 1,75 dl slagroom (+40%)

- 1 eetlepel kokosrum (Bijvoorbeeld Malibu) (Je kan dit ook weglaten, als er kinderen mee-eten bijvoorbeeld) 

- 1 banaan (Liever wat bruiner dan groen!) 

- Bruine suiker (zoveel als je lekker vindt) 

Zo maak je dit lekkers... 

- Klop de room stijf. 

- Roer de yoghurt en de malibu (nadat je hier ook even de mixer hebt ingezet) voorzichtig onder de room.

- Snijd de banaan in schijfjes en leg die onder in de ramekin. Zorg dat de hele bodem bedekt is. 

- Schep het dikke yoghurt - room mengsel over de banaan. 

- Strooi de bruine suiker over de ramekin (een laagje vergelijkbaar met de cacao van tiramisu). 

- Zet afgedekt (met vershoudfolie) in de koelkast. 

Veel kook- én eetplezier! 

Geduldige vaders en vloekende moeders

Eindelijk opnieuw een eigen computer. Eigenlijk is dit het zoveelste bewijs van hoe 'leeg' je leven wordt, zonder PC, hoe snel je zoiets mist. Nadat mijn laptop me voor de zoveelste keer in de steek liet (deze keer wel mét back-up, gelukkig) hield ik het voor bekeken. Áls hij ooit geformatteerd raakt, is hij sowieso voor manlief. Ja, zo gaat dat hier. Mijn meneer is tevreden met mijn afdankertje als het gaat over multimedia. Hij heeft dan ook tonnen geduld. In tegenstelling tot mezelf, waarbij een pagina laden echt niet langer dan enkele seconden mag duren, of ik hoef ze al niet meer te zien. (Wat de selectie in leuke kinder-webwinkels al een heel stuk makkelijker maakt natuurlijk.)

Met onze kids is dat eigenlijk niet anders. Ik heb een kort lontje en ga van zero naar overdrive in no time. Heel frustrerend, voor mezelf, mijn kids en mijn man. Zeker nu ons geduld eindeloos op de proef wordt gesteld door dochterlief. De 'ik ben twee en zeg nee-fase' is genadeloos aangebroken. Een week voor datum, zo rond oudjaar, begonnen we het te voelen en nu kunnen we er niet meer omheen. Eerst praatte ik het nog mooi en stak het op een oorontsteking, maar na een doosje druppeltjes in haar oren te kieperen, konden we het niet meer ontkennen. Roos is twee en zegt neen. Op alles. Op iedereen. Zelfs voor haar Moeki en Oma zet ze geen lief snoetje meer op. Alsof ze heel de tijd duidelijk wil stellen: IK ben er en je zal met me rekening houden. 

Gelijk heeft ze eigenlijk. Ze is er. En dat is maar goed ook. Hoe erg ik soms vloek (en geloof me, niet altijd binnensmonds...) op haar 'neen', even erg mis ik haar als ze niet bij me is. In het begin voelde ik me dan schuldig, na zo'n kleine 'ik-verlies-mijn-geduld-dametje'. Waarom maak ik me soms toch zo kwaad in haar? Waarom heb ik niet meer geduld? Sommige ouders blijven dan stralen met een gebeitelde glimlach. Ze lijken bijna selectief doof te zijn. Hóren ze het dan niet, denk ik dan? Dat irritante 'neen'-woord? Waarschijnlijk heb ik een filter te kort in mijn moeder-brein. De neen-filter. Mijn man heeft die overigens voor ons tweetjes. Hij is er zo een, zo een selectief dove papa. Hij kan geduldig -bijna zo dat ik er zenuwachtig van word,  ook dat nog eens- tegen haar blijven praten en doet gewoon wat moet, hoe erg ze ook tegenstribbelt. Of hij weet ze op sluwe wijze af te leiden. Ze loopt er dan zomaar in, in zijn sluwe plannetje, en doet precies wat hij wil. 

Stikjaloers ben ik dan. Ik wil dat ook, denk ik. Maar ik ben er te doorschijnend voor. Roos laat mij er in lopen in plaats van ik haar. 

Dan zie ik steeds Supernanny voor me. Hoe zou zij het oplossen, denk ik dan? Met stickertjes en een beloningssysteem natuurlijk! Hoe anders. Alsof onze kinderen even makkelijk te kneden zijn als die hondjes uit de hondenschool. Ruim je kamer op en je krijgt een sticker. Vijf stickers? Dan krijg je een kraal. Tien kralen maken een ketting! En als je niet oplet heb je binnen de kortste keren een hele juwelierszaak.
Voor Roos werkt zoiets niet, ze is redelijk consequent. Zegt ze 'neen', dan zegt ze dat niet alleen op "Ruim eens op!" maar ook op de sticker. Ze wil dan echt niets niets niets. Alleen op de grond liggen jammeren. 

We moeten dus maar verder op onze manier. Papa doet de afleidingsmanoeuvres en mama vloekt, al dan niet binnensmonds. Eigenlijk moeten we gewoon trots zijn op haar. We hebben een klein meisje in huis met een gigantisch eigen willetje. Wat wil je nu nog meer? Hopelijk gaat die peuterpubertijd dan toch nooit helemaal over... :)