En zo ging het weekend ten huize MamaManual

Met lichte tegenzin startte ik het weekend. Ik moest het dan ook alleen beginnen. Of neen, ik moest het zonder Papa stellen. 

Ook Roos had er weinig zin in, en liet me dan vanaf minuut een op zaterdagochtend duidelijk merken. Het was niet alleen haar been, maar haar hele lijfje dat aan de foute kant uit bed stapte. 

Knorrend zat ze naar haar sandwich te staren. Die ging ze echt niet opeten. En de chocomelk vond ze ook maar niets.
Op zo'n momenten hoop je dat je de mute-knop bij je andere kindje vindt, maar die vond het niet nodig om zijn zusje alle aandacht te laten opeisen. Hij jammerde haar gewoon omver.
Het scheelde geen haar, of ik had ook mijn duit in het zakje gedaan. Maar daar ben je mama voor, om dat niet te doen, natuurlijk.

Enige peuter-mama-driftbuien later, hoofd slechts lichtjes koel, vond ik de moed om Roos zo even na de middag mooi de zetel in te praten. Nog geen vijf minuutjes later hoorde ik een licht snurkend geluid. Slaapwel Rozalie. Ook Floris vond dat hij -alweer- zijn zusje moest overtreffen en ging ook voor een lekkere, luide dut. Wat snottebelletjes niet allemaal doen met kinderneuzen... 

Om half drie maakte ik een vreugdesprongetje. De man die alles kan, papa, kwam thuis. Jammer genoeg iets te luid, waardoor onze kinderen resoluut overschakelden op een jammerend 'ik-ben-nog-niet-uitgeslapen-maar-wel-wakker' toontje. Jammer... 

Een lekkere wandeling dan maar? Wat een heerlijk gevoel... Een zonnetje deed echt z'n best om erbij te horen. Roos, op papa's schouders met een te grote zonnebril en Floris hing lekker te genieten op mijn rug.
The dreamteam genoot!
Na een lekker bakje friet -oké,afgewogen en de puntjes geteld- hielden we een uitgebreide knuffelen-in-de-zetel-sessie. Wat een fijne manier om af te sluiten... 

Vanochtend besloot ik verder te gaan waar we waren gebleven, en hielden we lekker de pyjama's aan. Roos bladerde gezellig door wat tijdschriften en ik besloot dat we net zo goed een leuk plaatjes-spel konden maken. Samen knipten we er gezellig op los, om dan alles lekker in de lamineer-machine te steken. Kwamen er leuke speelkaartjes voor Roos weer uit. Floris maakte, dankzij zijn zus uiteraard, kennis met mama-schoenen, papa-schoenen en de nieuwe collectie zomerjasjes. Roos toonde het hem allemaal, met duidelijk veel kennis van zaken. 

Rond de middag besloot Roos dat ze nu echt wel eens kleertjes moest aandoen, en hees zichzelf in een van haar prinselijke jurkjes. "Ocus Pocus!" schreeuwde ze, en op slag was ons huisje een prachtig kasteel, waar je over het pad van stenen (even onze kussens ge-bruikleend) een rivier oversteekt en je eigen dienstjongen en dienstmeid je de hele dag door het huis vliegen. Kroonprins Floris mocht ook mee. 

Om acht uur werden kaarsjes uitgeblazen en besloten onze kindjes dat gaan slapen en lekker dromen mooi afsluiten was. 

Slaapwel prins en prinses, op naar een nieuwe week, tot morgen. 

Mama draait door!

Twee maanden geleden begon ik aan een van de grootste avonturen in mijn leven. Een eigen zaakje beginnen. Van thuis uit kleding verkopen leek me echt een 'droomjob': thuis, bij de kindjes, lekker voeden op verzoek, eten maken voor m'n gezinnetje.... Oké, achteraf gezien heb ik het allemaal een beetje geromantiseerd, maar kom, we zien het liefst alleen de voordelen, niet?

Mijn gezinsleven lijkt in niets meer op het rustige haventje dat het was. Mama draait door. Letterlijk. Ik lijk wel een tornado doorheen ons huis en leven. Even bellen naar de boekhouder, een bericht beantwoorden, de mouwen van een vestje opmeten en snel naar de post. Oh ja, en voor we het vergeten, Flo moet op tijd en stond ook nog een borstje krijgen ook.
Die tornado richt, hoe kan het anders, ernstige schade aan. Dat mag je letterlijk opnemen. Onze spik-en-spanne woonplek veranderde doorheen de jaren naar speelplek-voor-vrolijke-peuter maar nu... het lijkt op een of ander muf kantoor van een administratief bediende. Een papiertje hier, een map daar, inpakpapier, enveloppen, flyers. Gelukkig heb ik een grote tafel en kan ik, als we gaan eten, alles met een grote zwaai naar rechts schuiven. Kijk eens aan, de potten en pannen kunnen er nog bij! 

Een webshop had ik dus mooi onderschat. Niet dat ik er niet van geniet, het geeft me telkens zoveel voldoening als ik een super-mooi kledingstuk op de post kan doen, maar, ik werk opnieuw. Dat had ik wel niet verwacht. Of beter, ik had het weeral door die gigantische roze bril gezien. Hoezo? Van thuis uit 'werken'? Ja, ik zag mezelf echt de grote lente-schoonmaak doen en ondertussen nog een lekker spaghettisausje koken!
Gelukkig zijn er Flo's eet-momentjes. Verplichte rust voor mama. Ga zitten en geef je kind te eten, anders krijst-ie de boel bij elkaar. De moment dat je billen de zetel raken en je je trui opheft weet je gewoon: de komende 20 minuten ontploft de boel maar. En met een diepe zucht moet je gewoon de natuur zijn gang laten gaan. Netjes. Borstvoeding is voor luie moeders, zo zie je maar weer.

Roos doet ook een prima duit in het zakje. Als mama de woonkamer als stockage-ruimte mag gebruiken, mag zij dat toch ook? Overal vinden we leuke ventjes, poppen, namaak taartjes en ga zo maar door. Vrolijk en kleurrijk dat wel, maar mensen die niet gewend zijn aan kinderspeelgoed kijken beter even uit voor ze hun voeten hier door de deur steken.
Ik kan het haar niet kwalijk nemen, ik ben een slecht voorbeeld... Gisteren zei ze het nog tegen mij: "Mama jommel maakt!", ja, gelijk had ze. 

En ja, ik vind dat vreselijk. Ik zeg echt tegen al het bezoek: "Let maar niet op de rommel!", stom is dat, nu kijken ze er zeker naar. Maar ik kan er niets aan doen. Elke keer dat ik denk: nu ga ik echt grote kuis doen!, gebeurt er wel weer iets... Een melding, een mail, een vraagje over een kleedje... Het sleept me mee, absorbeert mijn energie volledig. En dan heb ik mijn mannen nodig. En mijn vrouwtje. Ze moeten slepen en zeuren maar, ze krijgen mama altijd weer met de voetjes op de grond, naar 't belangrijkste plekje ter wereld. Mijn rommelnestje!