Onwijs onderwijs...

Onzekerheid doet wat met een mens. Zeker als het gaat over de opvoeding van je kind. Regelmatig stil staan bij voor de hand liggende keuzes is altijd mijn sterke kant geweest.
Misschien maakt dat mijn wereld net zo complex. Natuurlijk kon ik net zo goed mijn kind een fles melk geven, in een buggy leggen en gemixte groentjes geven. En daar was verder ook niets 'mis' mee geweest. Neen, over al die dingen lag ik de piekeren. Wilde ik het wel zo doen? Op die manier? Mee met de stroom? Neen. Koppigaard. Ik wil net een beetje rebelleren. Daar ben ik trouwens uitermate goed in. Tot grote frustratie van...  zowat iedereen in mijn omgeving.

Maar hoe koppig ik ook ben...Roos moest naar school. Dat wilde ik zo. Ze moest bijleren. Zat bijna op haar knietjes te smeken: 'Ik wil iets nieuws!!!'. Meer klaar kon ze er niet voor zijn. Dus moest ik mee met al die andere mama's. Op zoek naar een schooltje voor onze kleine mus.
De dorpsschool? Keuze zat! Niet alleen in eigen dorp, maar ook in de omliggende gemeentes  krioelt het van dorpsschooltjes. Ik kreeg het al warm en koud voor ik er een voet binnen zette. Prestatiegericht onderwijs, 18 dezelfde 'knutselwerktjes', stickers en stempels, afspraken en regels, ... Niet echt dat waar ik op zat te wachten. Roos ook niet, denk ik.

Dus zochten we verder.  Kritisch. Met een zuchtende echtgenoot. Of dit echt nodig was? Het onderwijs was toch best oké? Tuurlijk. Gelijk had hij. Maar dus niet voor onze kids. Stel je voor dat Roos zou 'uitvallen'? Dat ze niet 'gemidelde leerling' zou zijn? Dan viel ze netjes uit de boot. 'Dat willen we toch zeker niet?', vroeg ik hem dan... En dan zag ik die glinstering in zijn ogen. Hij had het kunnen weten. Ik deed het... alwéér. Volgens mij vind hij het zo erg nog niet.

We schreven haar in, twee dorpen verder, in een leefschool. Ze doet het volgens mij wel goed. Ze staat haar mannetje. 'Ze heeft het niet zo met afspraken', zei de juf. Ze is nogal eigenzinnig en gaat tegen de regels in (Waar heeft ze dat geleerd?), maar is heel hulpvaardig en staat klaar voor klasgenootjes.
Ruimte voor het ontwikkelen van een eigen identiteit staat voorop. Wat mijn kind voelt en denkt staat bovenaan het prioriteitenlijstje van de juf. Oh ja, bijna vergeten... 'Juf' mag ik niet zeggen. Het is gewoon 'Karen'. Want Karen is niet echt 'de juf', eerder 'een begeleider' in een ontwikkelingsproces... 

Als ik echt mocht kiezen, bleef ze gewoon lekker bij mij thuis. Keken we samen in prentenboeken en maakten we handvaten op die grote wereld. Samen vat krijgen op dat complex gegeven dat je 'samenleving' noemt.
Nu moet  ik dat een stukje uit handen geven. Maar die keuze... is weloverwogen gemaakt.