Af van de straf...

Al maanden voel ik mezelf steeds meer en meer wegzakken in het 'straffen en belonen'-plaatje. Hoewel mijn lichaam en brein zeggen dat het echt niet dat is wat ik wil.
Ik voelde het als kind, ik leerde het als student, ik weet het als moeder. "Voor wat,  hoort wat", daar steek je, jammer genoeg, weinig van op.

Als mama die van de daken schreeuwt dat we allemaal de belangen van onze kleinste koters voorop moeten schuiven, moet ik, jammer genoeg, toegeven dat dat mij niet altijd lukt. Dat wil ik dus anders. Dat straffen moet er uit!
De relatie die ik met mijn kinderen heb én wil staat bovenop mijn prioriteitenlijstje. Onderaan bungelen 'voldoende slaap' en 'stevige borsten', hoewel, dat laatste is best oké, voor diegene die daaraan moesten twijfelen.
Maar goed...  Hoe kan je een ouder-kindrelatie opbouwen met elkaar, als de plaatsen in een gezin hiërarchisch verdeeld zijn? Hoe vaak betrap ik mezelf er niet op dat ik, na een luidruchtige klasdag en een bomvolle trein Roos de mond snoer als ze nog maar denkt dat ze eventueel, misschien, een zeurtoontje kan opzetten? Alsof ik haar het recht niet geef om ook moe te zijn.
Ze heeft het recht. Meer dan ook. Ze is net als ik, een hele dag druk in de weer, met leren en spelen. Wie ben ik om haar te straffen omdat ze haar gevoelens uit? Ik doe het zelf!

Maar wat als Roos of Floris toch niet het paadje bewandelen dat wij voor ogen hadden? Dat ze zich vol overgave tegen de vlakte gooit en haar keel wagenwijd open zet? Zal ik dan slikken en wegkijken? Zal ik dan doen alsof ik haar niet zie? Is dat dan de oplossing. Neen dus.
Zo was ik nog niet zo lang geleden bij mensen aan het tafelen. Na enig weg en weer gejengel van mijn twee kids had Roos zich moedeloos in de zetel gestort en startte ze met een verschikkelijk-het-komt-mijn-oren-uit  zeurgeluid te produceren. Net dat toontje waar je haar telkens een beetje meer recht van komt te staan. Prima dacht ik. Ons gesprek ging als volgt:
"Roos ben je moe?"
"Hmm" - boze blik -
"Wil je er over praten?"
"Hm!" - kruipt weg-
"Niet dus. Wil je vertellen wat je vandaag hebt gedaan?"
"Nee! Niks!"
"Oké dan, ik ga alvast eten..." Waarna voor zeker tien minuten het geluid begon én aanhield.
Mijn tafelgenoten keken afwisselend van elkaar naar mij. "Ga je haar niet straffen? Ze is niet flink..."
Zou ik nu ingrijpen of niet? Bijna werd de druk te groot en had ik Roos ergens in een afgelegen hoekje gezet onder het 'commando': "Stop ermee!", maar ik bedacht me net op tijd... Kroop in mijn dochters hoofd en beleefde mee haar hele dag. Vroeg opstaan, boterhammen eten, auto in, naar school, speeltijden, roepende juffen, gillende kids, weer in de auto... Het enige wat ik kon denken was: 'Arm kind toch...'.
Een aai over haar hoofd, bij mama op schoot, meer was er niet nodig om aan dochterlief duidelijk te maken dat ze helemaal niet zo'n hels geluid moest maken om aan te tonen dat haar kaarsje uit was.

Natuurlijk besef ik dat boos worden een menselijke emotie is. Maar boos worden moet ook een plaats krijgen in je 'zijn'. Boos worden kan, maar dan moet je er wel even over praten, misschien? Soms ben ik boos, of net heel verdrietig. Als ik Roos een paar dagen niet heb gezien, dan moet je me echt geen woord teveel zeggen. Dan vraagt Roos: "Mama, wat is er aan de hand?", en dan zeg ik: "Ik mis je als ik op school ben.". Heel wijs legt ze dan haar kleine handje op mijn wang en zegt ze: "Ik mis jou ook mama. Maar nu zijn we wel samen hé, nu moet je mee spelen!"
Soms lijkt ze wel een echte (grote) mens!

Eerlijk?

Mijn goede voornemens zijn gelanceerd, en niet zomaar. Ik heb het echt vol trots en overgave aan heel de wereld meegedeeld. En nu komt het stomme... We moeten eerst nog even op reis. Ik hoor het stemmetje in mijn hoofd fluisteren: "Morgen morgen morgen... altijd maar morgen!" en ik weet dat het gelijk heeft. Ik heb het mezelf gisteren nog gezegd: "Eerst even op reis, en dan begin je met je voornemens!"... Jammer genoeg...
Maar zoals ik al meldde, met de motivatie zit alles dik snor en dat heeft zo z'n gevolgen in verband met onze uitstap.

Hoewel ik niet sta te springen voor commerciële toestanden, ben ik helemaal weg van Disneyland Parijs. Vanaf de eerste blik op dat topje van het sprookjeskasteel schieten mijn ogen vol water en fladderen er wel 10 000 vlinders als gekken door m'n buik. Dan ben ik het prinsesje en de wereld een sprookjeskasteel. Dan vergeet ik écht dat het een grote dikke luchtbel is waar je zo doorheen kan prikken. Dan maakt het me hoegenaamd niet uit dat mensen straks hun warme pak uitdoen en vloeken omdat ze nog uren in de file naar huis moeten. Neen, in Disneyland is de wereld een mooie roze wolk waar ik lekker op rondzweef.

En toch, voor het eerst in al die keren (en het zijn er al héél wat... ik durf het zelfs niet meer precies te tellen), knaagt er iets. Is het echt nodig? Hebben we het eigenlijk nodig? Zullen we gelukkiger zijn als we terug komen? Neen, waarschijnlijk niet. We zullen een pak minder centen hebben, dat wel.
Er hangt voor het eerste een schaduw over het magische land. Natuurlijk zal ik met volle teugen genieten, natuurlijk wil ik zoveel mogelijk zwetende Fransmannen met een donzig pak zien en natuurlijk krijg ik heimwee bij het idee dat het maar 48u zal duren...

Maar wij willen in 2013 weg van de commercie, laat de overdosis maar komen en de kater zorgt voor de rest...

- Eerlijk duurt het langst. Ja, we gaan ervoor, voor NIETS NIEUWS kopen en voor CONSUMINDEREN... Maar onze trip lag vast, nog voor onze plannen echt concreet werden. Een mooi afscheid voor een nieuw begin...  :)