De romantiek van de rimpels

Vandaag ging ik, voor een lekker potje me-time, even om een manicure. Soms moet je dat, als moeder, gewoon even de boel de boel laten en verdwijnen.
Niet te lang, want zonder moederfiguur bestaat de kans dat de orde die je elke dag opnieuw probeert te creëren plots verdwenen is, alsof het speelgoed zelf uit de speelgoedbakken wandelt en  vuile potjes uit je afwasmachine.

Maar goed. Zo'n manicure is een ideale moment om bij te kletsen over koetjes en kalfjes en... over je leven. Dat is toch waarom je je nagels laat doen?
Dus terwijl we daar gezellig zitten, twee vrouwen over elkaar, komt het onderwerp ouder worden ter sprake. Niet dat dat bij mij zo vaak gebeurt, ik voel me nog tamelijk jong en lig niet wakker van een jaartje meer of minder.
De vrouw tegenover me zegt dat ze het best 'wennen' vindt, aangezien ze zich nog lang geen 50 voelt, en het er toch al zit aan te komen. Aan de andere kant, besluit ze, heeft ze haar leven wel weer netjes op de rails. Kinderen leiden eigen levens en gaan op vakantie zonder ouders. Ouders zonder kinderen. Tijd voor jezelf.

Bijna voel ik een lichte vlaag van jaloezie -en dat is echt een vréselijk woord, ik weet het- de kop opsteken. Ik tel even. Nog slechts 26 jaar en ik kan mezelf 50 noemen. Even later kom ik tot de conclusie dat mijn kinderen dan mijn leeftijd zullen hebben en, wie weet, zelf een leven hebben opgebouwd. Geen greintje angst of weemoed komt in me op. Integendeel. Ik zucht. Wat lijkt me dat leuk.
De vrouw tegenover me ziet er prachtig uit. Ze toont absoluut geen 50. Ik glimlach in mezelf. Vrouwen van 50 zijn absoluut mooi. Kijk maar naar Meryl Streep die met haar 63ste een van mijn grote stijliconen is.
Ik kijk, over de schouder van de vrouw voor me, in de spiegel. Een denkrimpel verschijnt over mijn voorhoofd. Ik veeg met mijn vrije hand een pluk haar uit mijn bezweet gezicht. "Ik zie er verwaaid uit", zeg ik. "Dat komt omdat ik de hele dag mijn campingcar heb ingeladen."
Glimlachend kijkt ze me aan. "Dat doet er toch niet toe? Je ziet er goed uit, alsof je de hele dag hebt buiten gelopen."
Raar, denk ik bij mezelf. Hoe ouder je wordt, hoe minder last je lijkt te hebben van je spiegelbeeld.
Je kan het zo zien. Floris kijkt in de spiegel en ziet een grappig mannetje. Dat vindt hij ontzettend leuk. Roos ziet een prinses. Het mooiste meisje van de wereld. Ik kijk in de spiegel en zie vooral kwabjes waar ze niet thuis horen... Maar ik zie mijn moeder in de spiegel kijken en denken: Ach wat... dat ze me nemen zoals ik ben.
Prachtig toch? Was ik ook maar zo... 

Waar ik zou twijfelen over haar grote ring of haar felle kleedje, straalt ze ermee. Als twintiger ben ik heel mijn 'ochtendritueel' vooral bezig met wat anderen zullen zien. Jammer, dat besef ik zelf ook, maar helaas.
De vrouw voor mij heeft lak aan wat anderen denken. Dat hoor je aan haar mooie luide lach. 

Oud worden is uiteraard niet alleen moois. Dat besef ik ook wel. En na de vijftig komt er snel de zestig en zelfs de zeventig aan. Mijn vader had zestig geweest. Als ik daar aan denk krijg ik een krop in mijn keel. Ik kan hem me moeilijk voorstellen als oude man.
Toch lijkt dit alles me geen reden om depressief te worden. Hoera, we gaan dood. Dat maakt het leven nu net zo'n prachtig iets. Een "once upon a lifetime experience".

http://advancedstyle.blogspot.be/
Stijl wordt alleen beter naarmate je ouder wordt... 

Over wat er nog te doen staat...

Ik moest me schamen. Bijna 2 maanden is het geleden. Dan wil je een blog, en dan doe je er niets mee. Nu ja, soms kan je er ook niets mee. Is de inspiratie weg en zijn de woorden zoek.
Tijd voor verandering. Verandering. Moest mijn leven niet elke dag een andere wending nemen, ik zou het een ontzettend saaie boel vinden....

Tijd voor vakantie. Terwijl ik het woord typ, gloeit het in mijn hoofd. Het brengt een vreemd gevoel naar boven. Spanning. En al een tikkeltje heimwee naar huis. Dat maakt je vakantie juist af. Dat verlangen. Naar huis willen gaan om met al je nieuwe herinneringen opnieuw te beginnen aan de gewone dag. Om nu nog gelukkiger te zijn omdat je nog maar eens besefte hoe mooi je het allemaal voor elkaar hebt. En om na twee dagen alweer te vergeten dat je daar was achter gekomen.
Deze vakantie lijkt wel een beetje op een afsluiter. Het is volgens mij echt de laatste 'rust-periode' in een lang en vol jaar. Er staat dan ook heel wat op onze to-do list.

Om te beginnen gaat Roos in september naar school. Het idee alleen al maakt weer een bang moedertje van mij. Gaat ze haar koekje zelf kunnen open doen? Gaat ze niet verhongeren tijdens die oh-zo-drukke speeltijd op die zo-grote-speelplaats? Om nog maar te zwijgen van de wreedheid waarmee kinderen elkaar soms behandelen... Gaan ze haar niet van de schuif-af duwen, terwijl ze alleen met haar grote gouden kijkers toekijkt?  Hemeltje... Hoe meer ik er aan denk, hoe meer er fout kan gaan... Zo ben ik helemaal niet. Of beter, zo zou ik niet willen zijn. Loslaten hoort nu eenmaal bij moeder-worden, maar hoe groter ze wordt, hoe moeilijker ik dat vind. "Wees eens een beetje groot", denk ik dan... Ze kan het heus wel alleen. Ze kan het ook zo mooi zeggen: "Nee mama, Joosje héél alleen"... Als zij er al is achter gekomen, waar wacht ik dan op? Kleine meisjes worden groot en grote mama's moeten mee.

Nog geen maand later, op 1 oktober,  begint het project "Eigen Huis". Ook al zo een gebeuren waar je weinig vat op hebt. We hebben het prima in ons hoofd. We kunnen dan ook probleemloos hand in hand door onze gedachten wandelen en weten elke vierkante centimeter te vinden. Dat kan nooit zo goed blijven gaan, aldus de kritische ik.
Na een jaar bijten in het stof zou het er moeten staan. Ons huis. Let op, het staat er al. Alleen is de 'ons' nog ver te zoeken. Nu is het vooral een kopzorg. En wat voor eentje.

Maar goed, eerst dus een welverdiende vakantie. Noord-Spanje is het geworden. Niet zomaar. Met een campingcar waarvan de kleuren onder de term 'vergane glorie' te rubriceren zijn, trekken we drie weken rond. We zullen pintxos smikkelen in San Sebastian (uiteraard, net als de locals, twee maal per dag!) en vol verbazing gapen naar de wonderen van Bardenas in Navarra.
's Avonds leggen we onze kinderen te slapen en spelen we uren schaak. Uiteraard wint Manlief elk spel en verwijt ik hem dat hij me niet laat winnen. We nippen van onze Spaanse wijn en kijken samen naar de mooie sterrenhemel.
Wat zal het leven er mooi zijn. Met vier, alleen op de wereld. Het blijft maar gloeien in mijn hoofd. En ik heb nu al heimwee naar die prachtige reis.