Tijd voor verandering. Verandering. Moest mijn leven niet elke dag een andere wending nemen, ik zou het een ontzettend saaie boel vinden....
Tijd voor vakantie. Terwijl ik het woord typ, gloeit het in mijn hoofd. Het brengt een vreemd gevoel naar boven. Spanning. En al een tikkeltje heimwee naar huis. Dat maakt je vakantie juist af. Dat verlangen. Naar huis willen gaan om met al je nieuwe herinneringen opnieuw te beginnen aan de gewone dag. Om nu nog gelukkiger te zijn omdat je nog maar eens besefte hoe mooi je het allemaal voor elkaar hebt. En om na twee dagen alweer te vergeten dat je daar was achter gekomen.
Deze vakantie lijkt wel een beetje op een afsluiter. Het is volgens mij echt de laatste 'rust-periode' in een lang en vol jaar. Er staat dan ook heel wat op onze to-do list.
Om te beginnen gaat Roos in september naar school. Het idee alleen al maakt weer een bang moedertje van mij. Gaat ze haar koekje zelf kunnen open doen? Gaat ze niet verhongeren tijdens die oh-zo-drukke speeltijd op die zo-grote-speelplaats? Om nog maar te zwijgen van de wreedheid waarmee kinderen elkaar soms behandelen... Gaan ze haar niet van de schuif-af duwen, terwijl ze alleen met haar grote gouden kijkers toekijkt? Hemeltje... Hoe meer ik er aan denk, hoe meer er fout kan gaan... Zo ben ik helemaal niet. Of beter, zo zou ik niet willen zijn. Loslaten hoort nu eenmaal bij moeder-worden, maar hoe groter ze wordt, hoe moeilijker ik dat vind. "Wees eens een beetje groot", denk ik dan... Ze kan het heus wel alleen. Ze kan het ook zo mooi zeggen: "Nee mama, Joosje héél alleen"... Als zij er al is achter gekomen, waar wacht ik dan op? Kleine meisjes worden groot en grote mama's moeten mee.
Nog geen maand later, op 1 oktober, begint het project "Eigen Huis". Ook al zo een gebeuren waar je weinig vat op hebt. We hebben het prima in ons hoofd. We kunnen dan ook probleemloos hand in hand door onze gedachten wandelen en weten elke vierkante centimeter te vinden. Dat kan nooit zo goed blijven gaan, aldus de kritische ik.
Na een jaar bijten in het stof zou het er moeten staan. Ons huis. Let op, het staat er al. Alleen is de 'ons' nog ver te zoeken. Nu is het vooral een kopzorg. En wat voor eentje.
Maar goed, eerst dus een welverdiende vakantie. Noord-Spanje is het geworden. Niet zomaar. Met een campingcar waarvan de kleuren onder de term 'vergane glorie' te rubriceren zijn, trekken we drie weken rond. We zullen pintxos smikkelen in San Sebastian (uiteraard, net als de locals, twee maal per dag!) en vol verbazing gapen naar de wonderen van Bardenas in Navarra.
's Avonds leggen we onze kinderen te slapen en spelen we uren schaak. Uiteraard wint Manlief elk spel en verwijt ik hem dat hij me niet laat winnen. We nippen van onze Spaanse wijn en kijken samen naar de mooie sterrenhemel.
Wat zal het leven er mooi zijn. Met vier, alleen op de wereld. Het blijft maar gloeien in mijn hoofd. En ik heb nu al heimwee naar die prachtige reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten