De romantiek van de rimpels

Vandaag ging ik, voor een lekker potje me-time, even om een manicure. Soms moet je dat, als moeder, gewoon even de boel de boel laten en verdwijnen.
Niet te lang, want zonder moederfiguur bestaat de kans dat de orde die je elke dag opnieuw probeert te creëren plots verdwenen is, alsof het speelgoed zelf uit de speelgoedbakken wandelt en  vuile potjes uit je afwasmachine.

Maar goed. Zo'n manicure is een ideale moment om bij te kletsen over koetjes en kalfjes en... over je leven. Dat is toch waarom je je nagels laat doen?
Dus terwijl we daar gezellig zitten, twee vrouwen over elkaar, komt het onderwerp ouder worden ter sprake. Niet dat dat bij mij zo vaak gebeurt, ik voel me nog tamelijk jong en lig niet wakker van een jaartje meer of minder.
De vrouw tegenover me zegt dat ze het best 'wennen' vindt, aangezien ze zich nog lang geen 50 voelt, en het er toch al zit aan te komen. Aan de andere kant, besluit ze, heeft ze haar leven wel weer netjes op de rails. Kinderen leiden eigen levens en gaan op vakantie zonder ouders. Ouders zonder kinderen. Tijd voor jezelf.

Bijna voel ik een lichte vlaag van jaloezie -en dat is echt een vréselijk woord, ik weet het- de kop opsteken. Ik tel even. Nog slechts 26 jaar en ik kan mezelf 50 noemen. Even later kom ik tot de conclusie dat mijn kinderen dan mijn leeftijd zullen hebben en, wie weet, zelf een leven hebben opgebouwd. Geen greintje angst of weemoed komt in me op. Integendeel. Ik zucht. Wat lijkt me dat leuk.
De vrouw tegenover me ziet er prachtig uit. Ze toont absoluut geen 50. Ik glimlach in mezelf. Vrouwen van 50 zijn absoluut mooi. Kijk maar naar Meryl Streep die met haar 63ste een van mijn grote stijliconen is.
Ik kijk, over de schouder van de vrouw voor me, in de spiegel. Een denkrimpel verschijnt over mijn voorhoofd. Ik veeg met mijn vrije hand een pluk haar uit mijn bezweet gezicht. "Ik zie er verwaaid uit", zeg ik. "Dat komt omdat ik de hele dag mijn campingcar heb ingeladen."
Glimlachend kijkt ze me aan. "Dat doet er toch niet toe? Je ziet er goed uit, alsof je de hele dag hebt buiten gelopen."
Raar, denk ik bij mezelf. Hoe ouder je wordt, hoe minder last je lijkt te hebben van je spiegelbeeld.
Je kan het zo zien. Floris kijkt in de spiegel en ziet een grappig mannetje. Dat vindt hij ontzettend leuk. Roos ziet een prinses. Het mooiste meisje van de wereld. Ik kijk in de spiegel en zie vooral kwabjes waar ze niet thuis horen... Maar ik zie mijn moeder in de spiegel kijken en denken: Ach wat... dat ze me nemen zoals ik ben.
Prachtig toch? Was ik ook maar zo... 

Waar ik zou twijfelen over haar grote ring of haar felle kleedje, straalt ze ermee. Als twintiger ben ik heel mijn 'ochtendritueel' vooral bezig met wat anderen zullen zien. Jammer, dat besef ik zelf ook, maar helaas.
De vrouw voor mij heeft lak aan wat anderen denken. Dat hoor je aan haar mooie luide lach. 

Oud worden is uiteraard niet alleen moois. Dat besef ik ook wel. En na de vijftig komt er snel de zestig en zelfs de zeventig aan. Mijn vader had zestig geweest. Als ik daar aan denk krijg ik een krop in mijn keel. Ik kan hem me moeilijk voorstellen als oude man.
Toch lijkt dit alles me geen reden om depressief te worden. Hoera, we gaan dood. Dat maakt het leven nu net zo'n prachtig iets. Een "once upon a lifetime experience".

http://advancedstyle.blogspot.be/
Stijl wordt alleen beter naarmate je ouder wordt...