Een potje gezeur, maar dat moet ook eens kunnen.

Soms is het gewoon tijd om eens een potje te zeuren. Nu dus. Als je geen zin hebt in gezeur, lees je deze keer dan maar beter niet verder. Soms moet je gewoon je ei kwijt.

Het is zover. Floris is vier maanden en half en dat wil zeggen dat zowat elk gesprek in verband met de voeding van mijn borstkind als volgt gaat:
"Ja, en hij moet even eten... stoort het als..."
"Neenee! Geef hem gerust eten! ... (trekt wenkbrauw op) Oh! Je geeft nog borstvoeding?"
"Ja hoor... hij is nog maar vier maanden hé..."
"Ah ja (twijfel)... goh... En zien je borsten daar niet fel van af?"

Andere vragen kunnen ook zijn: "Geef jij nog geen patatjes dan?" of "Wanneer ga je stoppen?" of "Vind je dat niet lastig?"  en ga zo maar door...

Ongelofelijk. Onze samenleving heeft echt iets geks met ons gedaan. Floris is de drie-maanden-grens amper gepasseerd of ik zou al groenten moeten stomen voor die kleine kerel. Ik kan er niet aan doen, het zit gewoon in mij. Ik kan er niet omheen en ik heb er geen geduld voor. Borstvoeding is niet meer gewoon 'voeding' voor mijn kinderen, het is mijn manier van leven geworden. Het is een gegeven dat voor mij recht heeft op een plekje in de samenleving. Ik heb het niet over die pasgeboren baby aan je borst. Neen, ik heb het over die baby van 9 of 10kg, die bijna zijn eerste kaarsje mag uitblazen. Maar voor dat hij een hapje taart zal nemen, toch even een borstje wil. In het openbaar. Op zijn eigen feestje.
Zonder dat iemand zich slecht moet voelen, voedster of bezoek.

Want neem nu, met dit prachtige lenteweertje, dat ik me gezellig op een terrasje zet. Met Floris op de schoot. Uiteraard wil hij melk drinken. Net als dat kleine meisje daar een tafeltje verder. Haar mama geeft haar een flesje en flink als ze is kan er er al een hoop mee spelen. Ze houdt de fles met beide handjes vast en kirt het uit van plezier. Ze trekt even aan de speen en er druppelen enkele kleine druppeltjes melk op haar gezicht. Goedkeurend kijken enkele andere terrasbezoekers hen aan. Mooi, zo'n kleine baby.
En Floris? Die speelt vrolijk met mijn borst, hapt aan, aan mijn tepel en laat hem weer los. Glimlacht en verstopt zichzelf in mijn arm; En drinkt weer verder. Even lief. Maar geen goedkeurende blik. Integendeel... Waar is het dekentje om op zijn hoofd te leggen?

Zo erg vind ik het. Dat ik het niet hardop durf verkondigen. Dat mensen je raar of gek gaan vinden. "Ja, ik gaf mijn dochter bijna een jaar borstvoeding. En mijn zoontje? Goh... we zullen zien binnen twee jaar?". Ik durf het niet. 
Dan zie je ze naar je kijken. Van kop tot teen. Lichtjes aarzelend ter hoogte van je borsten. "Zouden ze nog rond zijn? Of zijn het lege zakjes daar?"... Bijna wil je dan zeggen: "Wil je ze eens zien?"

Misschien maak ik me te snel kwaad. Misschien mag ik er niet over zeuren en moet ik gewoon aanvaarden wat is. Dat borstvoeding natuurlijk is, maar dat mensen dat al lang vergeten zijn. Dat de natuur schitterend in elkaar zit, maar onze samenleving niet.
Borstvoeding is niets nieuws, integendeel. Het is eigenlijk een ongelofelijk sociaal gebeuren. Iets wat we leren door te kijken. Door af te kijken. Van en naar elkaar. Jammer genoeg valt er nog maar weinig af te kijken en staan we, na onze bevalling al 0-1 achter.  Niet verwonderlijk dat mensen reeds na 1 maand afhaken wegens duizend-en-een-redenen-die-we-perfect-kunnen-voorkomen.

Alweer zijn het mijn kinderen dan, die me weer kunnen laten glimlachen. Ze heeft het helemaal door, die dochter van mij. Zo zaten we daarnet nog samen in bad, en toen gebeurde het...
"Borsten" wees Roos naar mij.
"Ja," zei ik, "borsten van mama".
"Neen" ,zei Roos, en ze bleek weer de meest wijze van ons huis. "Borsten voor Floris!"
"Neen!" sprak Papa. "Borsten voor papa!"
"Neen!" riep Roos. "Borsten voor Floris! Met pap!"
En zo zie je maar... waarheid en wijsheid komen altijd uit de kindermond...

Bijna maar... ik denk dat ze weldra zal komen...

Kijk... hier heb ik nu maar liefst 7 maanden op gewacht. Ik ben ermee begonnen, ergens half september en ja hoor... het is weer zover!

Het mooiste aan de lente, vind ik toch, is ons dakraam op een kiertje zetten en genieten van de vrolijke vogels die zich hebben genesteld in onze tuin. Dat zijn er heel wat. Met bolletjes eten lokken we hen wel eens naar ons terras. Pimpelmezen, roodborstjes,... allemaal komen ze zichzelf volproppen met al dat lekkers. We plaatsten de voedselbollen zo, dat Roos hen prachtig in het vizier kan hebben, als ze met haar stoeltje tegen het raam in de deur gaat staan. Zo kijkt ze, met haar neusje tegen het glas,  zonder woorden, naar de vogels. En iedereen, ook mama en papa, moeten stil zijn voor dit prachtig stukje natuur op onze vier vierkante meter, hoog in de bomen.

Na genoeg vogels spotten is het tijd voor het echte werk en maken we een lange het-is-bijna-lente-wandeling. We zien zoveel! Eenden die lekker gezellig spetteren in de beek, paarden die worden geroskamd, kuikentjes die rennen voor hun leven, hun mama achterna.  

Na enkele kilometers stappen besluiten de beentjes van Roos dat ze genoeg gewerkt hebben, en kruipt ze op papa's rug. Niets beter dan een dutje in open lucht! Lekker onderuitgezakt geniet ze van een warm zonnetje op haar nog bleke winterwangen. Al snel kleuren ze heerlijk rood....

Zo wandelen manlief en ik nog een kilometer of vier verder. Zalig. Al zijn we beiden goed ziek, dit is puur genieten. We stappen voorbij vrienden die werken in hun tuin en maken gezellige praatjes, we smeden plannen voor de toekomst en bespreken voor de honderdste keer de indeling van onze nieuwe thuis.

Lente maakt het hoofd licht. Maakt de lucht mooier blauw. En maakt dat je honger krijgt in je buik.Met rammelende magen keren we naar huis. Mijn gezicht lijkt uren laten nog na te gloeien van al die zon en wind. Heerlijk.

Ze is er nog niet helemaal... maar ik denk dat ze weldra zal komen....

Een lijstje vol geluk!

Soms lijkt het wel alsof je op een fout knopje drukte en je hele leven voorbij zoeft als een dolgeslagen trein. Nu, ik hou wel van een gezellig vaartje doorheen mijn bestaan, maar stil staan bij mooie dingen vergeet ik misschien te vaak. Bij deze wil ik echt even een gelukslijstje maken.
Het is moeilijk te nummeren. Er zijn veel dingen even belangrijk in mijn gelukslijst. Dus volgorde lijkt me volstrekt onnodig. Je mag het dan ook van beneden naar boven lezen, als jij daar gelukkiger van wordt!


Mijn gelukslijst

• Vanochtend zei Roos, die al enkele dagen behoorlijk ziek is, glimlachend "Sonnesijn!!!" en ze wees trots door onze grote velux. De zon scheen overal, zelfs aan onze ontbijttafel, alleen dankzij mijn weerkundige lachende dochter.
  
• Floris die in slaap valt, tijdens het eten. En dan met zo'n gigantische grote smile ligt te soezen. Dat maakt me waanzinnig blij.
  
• Lekker eten. Nu ik op dieet ben is het prioriteir. Ik eis lekker eten. Ik mag dan afvallen, ik hoef niet te verhongeren. Een een lekkere groentenschotel waar ik naar hartenlust van kan opscheppen is echt een instant-happy middel.
   
• Mijn echtgenoot die met een lekker geurtje en een strakke jeans uit de badkamer wandelt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij zo'n lekker lijf heeft. Kijk, van die man word je ook heel heel gelukkig. 

• Een wandeling doorheen de stilte en groene plekjes in ons dorp. Met mijn gezin. Met krakende vorst onder onze voeten, of zon in onze ogen. Stil blij ben je dan.
  
• Plannen smeden rond ons huisje. Zo vond ik vorige week een foto van een knalrode trap. Ik denk er nog glimlachend aan. Onze trap wordt net zo. Knal-rood. Zo mooi.
  
• Bad-momenten met Roos. Er zijn weinig meer ontspannende momenten dan gewoon lekker te badderen met mijn dochter. Samen haren wassen en schuim wegblazen. Zo ver we kunnen.
  
• Floris die schatert wanneer ik hem op zijn borstjes kietel. Van dat geschater plas je bijna in je broek... Hij ook waarschijnlijk.
  
• Een opgerommeld huis, ook al weet ik dat het slechts voor 5 minuten is. Dan ben ik 5 minuten erg tevreden...
  
  Zo... er zijn wel meer dingen die me blij maken. Maar deze 9 dingen schoten me als eerste door het hoofd.
  
  Misschien toch een aanrader voor iedereen... een gelukslijstje...  :)
  
  Liefs,
  MamaManual

Wat je later worden wil: Eco-mama?

Als ik denk aan ons leventje binnen 2 jaar... Hoe ziet het er dan uit? Ik weet het eigenlijk niet. Er zijn een hele hoop dingen-die-ik-zou-willen. Daar heb je het al, dingen die ik zou willen. Zo gek. Ik wil eigenlijk vooral minder. Maar dan ben je weer bezig met wat je nu net niet wou. Meer willen.

In mijn gedachten zie ik ons peperkoekenhuisje (wat het nog helemaal niet is, nu, op dit moment) staan glimmen in een zomers zonnetje. Achter in de tuin lopen twee kippen gezellig te kakelen. Uiteraard leggen deze dotjes op tijd en stond een eitje. Ik wil immers zoveel mogelijk vers uit de tuin.
Om die reden hebben we dus een fout huis gekocht. We hebben een mini-tuin. Twee kippen, tot daar aan toe, maar een moestuintje?
Maar goed, in gedachten zie je de dingen altijd groter dus droom ik een moestuintje. Met lekker erwtjes. Roos en Floris die stiekem de erwtjes gaan stelen als ze rijp zijn om te plukken... Heerlijk lekker!
Eigen worteltjes, kropjes sla, ... Ja, ik zou zelfs met plezier het onkruid wieden! 

Er is ook plaats voor een gi-gantische appelboom. Ik zie mezelf al appelmoes maken. Niet dat ik dat ooit gemaakt heb, maar ik geloof wel dat ik het zou kunnen. In zo'n grote pot. Een rode, uit vervlogen tijden. Ik weet überhaupt niet eens of je een grote pot nodig  hebt om appelmoes te maken (misschien maakt de moderne vrouw het wel in de microgolf-oven?)!

Voor mezelf heb ik dan niet erg veel plan. Sinds mijn eerste blik op mijn kinderen ben ik veranderd in een voorbeeld-huismoeder. Wie had dat ooit gedacht. Pas op, ik ben nog wel ambitieus. Ja... ik wil de lekkerste lasagne maken en het smakelijkste stoofvlees. Tot zover...
Maar toch, toch is er ook wel een klein stemmetje dat zegt dat er buiten mijn huis een wijde wereld op me wacht, met een heerlijke job, een enorme go-for-it-drive, fijne collega's,... Maar... Die blauwe en bruine oogjes toe me thuis aanstaren zijn nét iets dwingender... Ik lijk soms wel een windmolentje dat draait en draait en maar niet kan besluiten hoe de wind waait.

Als idee naar de toekomst toe, heb ik mezelf beloofd om te consuminderen. Minder computer, minder afval, minder supermarkt, minder 'nieuw' en MEER genieten. Meer gezin. Meer lekker koken. Meer zelf maken en doen. Als ik er aan denk maakt m'n hart een sprongetje.
Ons huis wordt een echt consuminderen-huis. Het begint al met onze indeling. Ik wil echt niets nieuw. Die afspraak heb ik met mezelf gemaakt. Ja, misschien nog wel een fornuis, maar zeker geen meubeltjes.
Als er al iets wordt gekocht, zal dat in een super gezellige kring-winkel zijn. Ik zie mezelf al schuren en schrobben, en daarna trots vertellen dat ik die antieke kast zelf dat knal-kleurtje heb gegeven. Neen mevrouw, die vind je niet in de winkel... 

Onze verbouwingen houden we miniem. Ons huisje, en daar zijn we het 300% over eens, moet een thuis zijn. Geen 'nieuw' huis. Thuiskomen in je eigen nestje, met karakter, sfeer, gezellige rommel... Van het spik-en-spanne alternatief ben ik al lang afgestapt...

Een eco-mama. Dat wil ik wel zijn, maar eerst nog heel veel 'worden'. Maar wel eentje met haar voeten op de grond. En liefst nog met een hippe pump erbij....