Mijn mama heeft grote zorgen. Over mij. Daar ben ik zo goed als zeker van. Net als mijn zus, schoonmoeder en iedereen die ook maar iets te dicht bij me komt en ziet hoe het er écht aan toe gaat ten huize mama Lieselotte. Of, die me doorhebben. Want ja, ik beken, ik ben geen echte volwassene...
Je kent het wel... Je ziet ze overal. Vrouwen, mannen. Ze staan de wachten in de kou, op het perron, voorzien van alles wat je maar kan nodig hebben. Ze denken aan hun sjaal, hun muts, hun handschoenen. Ze zijn perfect. (Ik sta meestal verkleumd mezelf te vervloeken omdat ik alweer iets vergeten of kwijt ben.)
Ze lezen menu's op restaurants alsof ze hun hele leven niets anders gelezen hebben. Alsof ze elk woord begrijpen en perfect weten hoe het zal smaken op hun tong. Beter dan de kok zelf. Mensen waarvan ik steeds denk: Wauw, wat hebben zij hun leven onder controle.
Enkele dagen geleden sprak iemand me aan. Gek genoeg... Ze zeiden net hetzelfde over mij...
Zaterdag waren we te gast op een gezellig feestje. Roos zag er piekfijn uit, haartjes met vier speltjes netjes omhoog, zwierig rokje aan. Zelfs Floris vond het de moeite om langer dan 10 minuutjes tip top te blijven. Meestal lukt hem dat niet, en gaat het al mis bij de tandpasta-fase.
Op mijn dreads na, zag ik er zelf ook tamelijk strak uit. Ik had, voor het eerst in een lange tijd, zelfs de moeite genomen om mijn doosje oogschaduw van onder het stof - ja letterlijk, ik denk oogschaduwstof- te halen. Een vleugje lente gaf kleur aan m'n gezicht. En Nick? Ik denk dat ik hem wel vijf, zes (zeven?) goedkeurdende blikken heb toegeworpen. Ja, al zeg ik het zelf, we zagen er echt een door- en doorsnee gezin uit. Good job.
Op het feestje bleken veel kennissen aanwezig. Zowel oude als jonge mensen knikten nietsvermoedend 'hallo'. Ondanks onze rat-race de hele voormiddag zagen we er - denk ik - tamelijk kalm en voorkomend uit. Angstig keek ik rond. Was er dan niemand die zag dat ik een ontploft huis had achter gelaten? Dat de vuile sokken gewoon tja... euh... Waar lagen ze eigen? Zouden ze het aan mijn gezicht kunnen zien? Dat mijn leven een aaneenschakeling is van lopen, spurten, rommelen, zakken pampers naar buiten dragen en treinen is? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk dachten de mensen echt dat we gewoon een heerlijk 'zen' gezin zijn, waar de kabouters echt heel goed hun werk doen.
Vroeger, toen ik zelf 13 was, had m'n zus ongeveer mijn leeftijd. In mijn ogen was ze best oud. Veertien jaar verschil is echt een hele boterham. Ze had haar leventje voor zich, haar huis was steeds kraaknet, haar kids roken naar bloemetjes. Zo kon ik nooit worden, dacht ik. Ik ben echt een nul als het om organisatietalent gaat. Ging. Want, de laatste jaren is er iets anders. Ik ben een meester in smokkelen. Of een juf. Je mag het noemen zoals je wil.
Ik ben echt een ontzettende geweldige nepperd.
Kom je bij me op bezoek? Geef me dan tien minuutjes. In mijn hoofd gaat er een mechanisme van start dat elk voorwerp in de kamer (en alle kamers waar jij ook maar denkt een voet te moeten binnen zetten - gang, badkamer - ) screent en onderscheidt van rommel. Past het niet binnen het geheel? Dan is het in no time verplaatst naar onze slaapkamer. Inderdaad, daar kom jij immers nooit.
Dus, geloof me vrij, blijf daar maar buiten. Het is de verzamelruimte voor rondreizende duplo-blokken, popjes en knuffels van mijn kinderen. Voor stoelen die teveel ruimte innemen in ons te kleine appartement. Voor boeken, die te dik, te dun of te hoog zijn voor de boekenkast. Ja, zelfs voor was, die perfect gesorteerd zou kunnen zitten in de wasmanden maar hé, daar had ik op die 10 minuten nu echt geen tijd meer voor.
En, als jij gezellig een tasje koffie drinkt, in mijn super nette sofa, waar ik net alle pluisjes heb afgestoft (ze liggen er nu ónder), kijk dan maar eens diep in mijn ogen. Misschien merk je het dan op... Dat snuifje angst, dat jij, straks, de verkeerde deur neemt naar mijn toilet. Of misschien vertel je me dan gewoon, dat je ook een ontzettende geweldige nepperd bent...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten