Mijn kleinste vent heeft best wel pit. Hoe klein hij ook is, hij kan altijd feilloos laten weten wat hij wil. Meestal is dat eten. Of gewoon mama. Of een combinatie van de twee, als dat even kan. Hij kent ook niet 'even wachten', hij moet het gewoon nu, onmiddellijk. En als dat niet lukt, zettie het op een gillen.
Letterlijk gillen, het is een beetje meisjesachtig zelfs. We lachen er al mee, mijn man en ik. Hopelijk krijgt hij snel de baard in de keel, onze stoere bink.
In ieder geval, ik haat het. Dat gillend geluidje. Alsof mijn hersenen onmiddellijk alles vertalen naar gewone mensentaal: "Mama, ik wil bij je zijn!!! Ik wil in je arm liggen!!!". Ik zou er alles voor laten vallen. Zo lang hij maar niet huilt. Dan breekt mijn mamahart in duizend stukjes. Bij mijn dochter heb ik trouwens net hetzelfde. Haar horen huilen maakt me zo groot als een muis.
Even twijfelde ik of Zoonlief onder de categorie 'huilbaby' ging vallen. Ik mocht er niet aan denken. Gelukkig is er duidelijk verbetering merkbaar. Waarschijnlijk heeft dit ook veel te maken met mijn relativeringsvermogen dat elke dag een beetje toeneemt. Weent ie? Geen probleem. Neem ik hem wel even op de arm, wat mama-tanken en hij valt, helemaal rozig, in slaap. Of ik waggel hem wat heen en weer in de draagdoek. Vindt hij ook echt geweldig. Een diepe zucht en meneer is van de wereld verdwenen.
Knap van al die mama's en papa's vind ik, die dat wel kunnen. Dat gillend geluidje met luide stem overpraten: "Ja, gewoon even negeren hoor, gaat zo wel weer over!". Ik kan het niet, soms zou ik willen dat ik het kon, maar het lukt me niet. Ook 's nachts niet.
Onze dochter weet dit natuurlijk prima uit te spelen. Papa werken 's nachts? Bij een te luide zucht afkomstig uit haar kamertje, til ik haar uit bed en lekker dicht bij mamie slapen. Ik weet wel dat sommige mensen dit helemaal niet goedkeuren. 'Binnenkort slaapt ze altijd bij jullie!'
Neen hoor, want dat laat Papa niet gebeuren. Hij is zuinig op zijn plekje in bed. Maar als hij er niet is, vind ik het stiekem heerlijk, dat ze 's nachts wakker wordt, en lekker warm tegen mij aan kruipt. "Mama aartjes stelen?" fluistert ze dan, en ze legt mijn hand liefdevol op haar hoofdje.
Laat ze maar een keertje meer gillen of huilen, dan heb ik weer een extra excuus voor een momentje heerlijk mama-tanken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten