Laatst belde ik met mijn mama. "Waahaat? Ga je alleen met je twee kinderen naar de winkel? Ik ga wel mee! Dat komt nooit goed!". Nu, ik begrijp het wel. Logisch ook dat ze best ongerust is op zo'n moment. Ik ben dan ook een béétje een chaoot. Plannen is niet mijn sterkste kant.
Het begon al 's ochtends vroeg. Voor we naar de winkel konden vertrekken. Kleine Flo moet nog eten en doet dat op zijn uiterste gemakje. Roos is helemaal niet blij met de vrolijke 'opstaaaan' van mama en is al de hele ochtend humeurig door de woonkamer aan het jengelen. Zucht. Het is 10 uur, tijd genoeg dus.
Als ik om 11 uur iedereen naar buiten wil loodsen (twee kinderen én twee honden) gebeurt het: Floris vindt het een prima moment voor een wel erg vuile pamper en ook zijn kleren moeten eraan geloven. Oké, dus terug naar binnen, kleren uit en nieuwe aan. Roos staat - gelukkig - mooi ingepakt, met muts, sjaal en andere toebehoren, lief te wachten.
Aangezien we op een appartementje wonen met een buitentrap, is het niet zo evident allemaal veilig beneden te raken.Het is dan ook nog eens vreselijk glad. Eerst Roos, met de mededeling dat ze flink moet wachten beneden. Daarna de honden. Ook zij hebben recht op een plasmoment. En dan mijn kleinste man in zijn groots transportmiddel: de maxi-cosi (wat haat ik dat ding).
Nadat mijn zoon veilig en wel beneden staat, breng ik de honden weer naar boven. Een lange plaspauze past niet in mijn strak dagschema.
Nu allemaal samen in de auto. Gelukkig investeerden we in een handig klik-ding voor de maxi-cosi en zit Floris snel vast. Ook Roos is snel in safe-modus. Mooi, kunnen we vertrekken.
Rond half twaalf kom ik bij mijn mama binnen gewaggeld. Ook zij woont op de eerste verdieping. Met maxi-cosi aan de arm en een handje voor de dochter raak ik heelhuids boven. Alweer zucht. We zijn er!
Ondertussen heeft mijn kleinste man ontzettend veel zin in MamaMelk en zet hij zijn keel open. We kunnen dus beter eerst even mama-tanken voor we koers zetten richting de winkel. Twintig minuten later laat zoonlief mijn tepel los en komt mijn meisje aangejengeld. "Boke ete?", vraagt ze ongerust. Ze heeft honger. Ik kijk op de klok, het is dan ook 12uur... In no-time zet Moeke de tafel klaar en krijgt Roos een boterhammetje onder haar neus. Op zo'n moment ben ik blij dat er moeders voor moeders zijn. De mijne is onmisbaar in ieder geval.
Het is bijna een uur als ik de parking van de supermarkt op rijd. Roos in het winkelkarretje en Floris snel in de draagdoek. Ik sjees door de winkel, mijn moeder vlakbij. Gelukkig coördineert ze mee mijn boodschappen, anders kwam ik met de helft thuis. Roos knabbelt tevreden op een korstje, heerlijk. Soms is ze echt het flinkste kind ter wereld. Daar kus ik mijn beide handjes voor.
Terwijl ik de auto inlaad (ik de kinderen, Moeke de boodschappen), herinner ik me plots vaag de doktersafspraak om 15u. Ik heb dus nog een uur om daar te raken, parking te zoeken en me aan te melden. En om opvang te zoeken voor mijn dochter, die ik liever weg houd van onnodige ziektekiemen.
Alsof ze mijn hersenen hoort denken, stelt mijn mama voor even op Roos te letten. Ik voel een seconde lang een aangename rust. Probleem opgelost.
Met een gerust hartje vertrek ik richting kinderarts. Ik stuur onze auto de parking van het ziekenhuis op, en meld mijn man dat hij onze dochter kan oppikken bij zijn schoonmoeder.
Ik voel me bijna zen als ik in de wachtkamer plaats neem en een boekje lees. Floris ligt heerlijk weg te soezen en ik voel zijn lijfje zich vullen met slaap. Het kan hem allemaal nogal weinig schelen, dat zijn moeder een stressouder is.
Wacht maar, denk ik, binnen enkele jaren draai je gewoon mee in deze heksenketel. Hopelijk heb je net zo'n moeder als ik heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten