Mijn voornemens in een dop!

Vandaag besloop me voor de zoveelste keer dat gevoel waar ik echt kriebels van krijg. Alsof er op mijn schouder een kleine kerel me in mijn oor fluisterde: "Je wéét dat het niet zo gaat lukken. Doe er iets aan."

Een januari is in zicht en dat betekent dat mensen massaal goede voornemens maken. Ik ben er nooit echt mee bezig geweest. Voornemens maken is voor mij iets van elke dag en niet speciaal voor 1 januari. Met de hele 21-december heisa (waar ik me meer in verdiept heb dan ik uiteindelijk zelf wou), botste ik toch tegen enkele interessante 'points of view'. Misschien waren voornemens maken meer voor mij dan ik zelf dacht.

21 December zou niet zozeer gaan om het einde van de wereld, maar wel om het einde van de Maya-kalender. Wat ze nu precies hebben voorspeld zullen we nooit weten, maar ik vind het alvast een erg fijne gedachte dat we met z'n allen een nieuwe kalender zijn gestart. Goed voor alweer enkele duizenden jaren erbij. Da's pas een moment om na te denken wat je gaat doen.
Een januari vergaat in het niets bij deze unieke kans. Aldus, ik bedacht me enkele fijne dingen waar ik van weet dat ik het helemaal nog niet doe zoals ik het zou moeten doen.

Bij deze dus enkele goede voornemens waar ik aan wil werken. Niet vanaf 1 januari,  dat zou een beetje te cliché zijn...

• Consuminderen! Geen nieuwe kleding voor mezelf, tenzij het solden of outlet is! (En  oh oh oh... ik ga mezelf vervloeken voor deze woorden!). Ook voor mijn kids zal ik mijn creativiteit gebruiken! 
• 1 Maand 'Buy Nothing New-maand'
  Ik mik op februari... Oké, het is de kortste van het hele jaar, maar ik ga toch onwijs fier op mezelf zijn als het me lukt! 
• 1 Avond per week géén TV. Niet om 18u, niet om 22u. Nooit niet. Hip hoi!
• Seizoensgericht koken. Hier moet ik echt aan werken.... Ik kook graag en helaaas volg ik meestal mijn smaakpapillen en niet onmiddellijk de meest ecologische oplossing.

Nu ik ze zie opgelijst staan voel ik een lichte vorm van stress. Of het me zal lukken zullen we zien... Maar net als bij 'voornemens', zit de motivatie op voorhand al dik snor!

Onwijs onderwijs...

Onzekerheid doet wat met een mens. Zeker als het gaat over de opvoeding van je kind. Regelmatig stil staan bij voor de hand liggende keuzes is altijd mijn sterke kant geweest.
Misschien maakt dat mijn wereld net zo complex. Natuurlijk kon ik net zo goed mijn kind een fles melk geven, in een buggy leggen en gemixte groentjes geven. En daar was verder ook niets 'mis' mee geweest. Neen, over al die dingen lag ik de piekeren. Wilde ik het wel zo doen? Op die manier? Mee met de stroom? Neen. Koppigaard. Ik wil net een beetje rebelleren. Daar ben ik trouwens uitermate goed in. Tot grote frustratie van...  zowat iedereen in mijn omgeving.

Maar hoe koppig ik ook ben...Roos moest naar school. Dat wilde ik zo. Ze moest bijleren. Zat bijna op haar knietjes te smeken: 'Ik wil iets nieuws!!!'. Meer klaar kon ze er niet voor zijn. Dus moest ik mee met al die andere mama's. Op zoek naar een schooltje voor onze kleine mus.
De dorpsschool? Keuze zat! Niet alleen in eigen dorp, maar ook in de omliggende gemeentes  krioelt het van dorpsschooltjes. Ik kreeg het al warm en koud voor ik er een voet binnen zette. Prestatiegericht onderwijs, 18 dezelfde 'knutselwerktjes', stickers en stempels, afspraken en regels, ... Niet echt dat waar ik op zat te wachten. Roos ook niet, denk ik.

Dus zochten we verder.  Kritisch. Met een zuchtende echtgenoot. Of dit echt nodig was? Het onderwijs was toch best oké? Tuurlijk. Gelijk had hij. Maar dus niet voor onze kids. Stel je voor dat Roos zou 'uitvallen'? Dat ze niet 'gemidelde leerling' zou zijn? Dan viel ze netjes uit de boot. 'Dat willen we toch zeker niet?', vroeg ik hem dan... En dan zag ik die glinstering in zijn ogen. Hij had het kunnen weten. Ik deed het... alwéér. Volgens mij vind hij het zo erg nog niet.

We schreven haar in, twee dorpen verder, in een leefschool. Ze doet het volgens mij wel goed. Ze staat haar mannetje. 'Ze heeft het niet zo met afspraken', zei de juf. Ze is nogal eigenzinnig en gaat tegen de regels in (Waar heeft ze dat geleerd?), maar is heel hulpvaardig en staat klaar voor klasgenootjes.
Ruimte voor het ontwikkelen van een eigen identiteit staat voorop. Wat mijn kind voelt en denkt staat bovenaan het prioriteitenlijstje van de juf. Oh ja, bijna vergeten... 'Juf' mag ik niet zeggen. Het is gewoon 'Karen'. Want Karen is niet echt 'de juf', eerder 'een begeleider' in een ontwikkelingsproces... 

Als ik echt mocht kiezen, bleef ze gewoon lekker bij mij thuis. Keken we samen in prentenboeken en maakten we handvaten op die grote wereld. Samen vat krijgen op dat complex gegeven dat je 'samenleving' noemt.
Nu moet  ik dat een stukje uit handen geven. Maar die keuze... is weloverwogen gemaakt. 

De romantiek van de rimpels

Vandaag ging ik, voor een lekker potje me-time, even om een manicure. Soms moet je dat, als moeder, gewoon even de boel de boel laten en verdwijnen.
Niet te lang, want zonder moederfiguur bestaat de kans dat de orde die je elke dag opnieuw probeert te creëren plots verdwenen is, alsof het speelgoed zelf uit de speelgoedbakken wandelt en  vuile potjes uit je afwasmachine.

Maar goed. Zo'n manicure is een ideale moment om bij te kletsen over koetjes en kalfjes en... over je leven. Dat is toch waarom je je nagels laat doen?
Dus terwijl we daar gezellig zitten, twee vrouwen over elkaar, komt het onderwerp ouder worden ter sprake. Niet dat dat bij mij zo vaak gebeurt, ik voel me nog tamelijk jong en lig niet wakker van een jaartje meer of minder.
De vrouw tegenover me zegt dat ze het best 'wennen' vindt, aangezien ze zich nog lang geen 50 voelt, en het er toch al zit aan te komen. Aan de andere kant, besluit ze, heeft ze haar leven wel weer netjes op de rails. Kinderen leiden eigen levens en gaan op vakantie zonder ouders. Ouders zonder kinderen. Tijd voor jezelf.

Bijna voel ik een lichte vlaag van jaloezie -en dat is echt een vréselijk woord, ik weet het- de kop opsteken. Ik tel even. Nog slechts 26 jaar en ik kan mezelf 50 noemen. Even later kom ik tot de conclusie dat mijn kinderen dan mijn leeftijd zullen hebben en, wie weet, zelf een leven hebben opgebouwd. Geen greintje angst of weemoed komt in me op. Integendeel. Ik zucht. Wat lijkt me dat leuk.
De vrouw tegenover me ziet er prachtig uit. Ze toont absoluut geen 50. Ik glimlach in mezelf. Vrouwen van 50 zijn absoluut mooi. Kijk maar naar Meryl Streep die met haar 63ste een van mijn grote stijliconen is.
Ik kijk, over de schouder van de vrouw voor me, in de spiegel. Een denkrimpel verschijnt over mijn voorhoofd. Ik veeg met mijn vrije hand een pluk haar uit mijn bezweet gezicht. "Ik zie er verwaaid uit", zeg ik. "Dat komt omdat ik de hele dag mijn campingcar heb ingeladen."
Glimlachend kijkt ze me aan. "Dat doet er toch niet toe? Je ziet er goed uit, alsof je de hele dag hebt buiten gelopen."
Raar, denk ik bij mezelf. Hoe ouder je wordt, hoe minder last je lijkt te hebben van je spiegelbeeld.
Je kan het zo zien. Floris kijkt in de spiegel en ziet een grappig mannetje. Dat vindt hij ontzettend leuk. Roos ziet een prinses. Het mooiste meisje van de wereld. Ik kijk in de spiegel en zie vooral kwabjes waar ze niet thuis horen... Maar ik zie mijn moeder in de spiegel kijken en denken: Ach wat... dat ze me nemen zoals ik ben.
Prachtig toch? Was ik ook maar zo... 

Waar ik zou twijfelen over haar grote ring of haar felle kleedje, straalt ze ermee. Als twintiger ben ik heel mijn 'ochtendritueel' vooral bezig met wat anderen zullen zien. Jammer, dat besef ik zelf ook, maar helaas.
De vrouw voor mij heeft lak aan wat anderen denken. Dat hoor je aan haar mooie luide lach. 

Oud worden is uiteraard niet alleen moois. Dat besef ik ook wel. En na de vijftig komt er snel de zestig en zelfs de zeventig aan. Mijn vader had zestig geweest. Als ik daar aan denk krijg ik een krop in mijn keel. Ik kan hem me moeilijk voorstellen als oude man.
Toch lijkt dit alles me geen reden om depressief te worden. Hoera, we gaan dood. Dat maakt het leven nu net zo'n prachtig iets. Een "once upon a lifetime experience".

http://advancedstyle.blogspot.be/
Stijl wordt alleen beter naarmate je ouder wordt... 

Over wat er nog te doen staat...

Ik moest me schamen. Bijna 2 maanden is het geleden. Dan wil je een blog, en dan doe je er niets mee. Nu ja, soms kan je er ook niets mee. Is de inspiratie weg en zijn de woorden zoek.
Tijd voor verandering. Verandering. Moest mijn leven niet elke dag een andere wending nemen, ik zou het een ontzettend saaie boel vinden....

Tijd voor vakantie. Terwijl ik het woord typ, gloeit het in mijn hoofd. Het brengt een vreemd gevoel naar boven. Spanning. En al een tikkeltje heimwee naar huis. Dat maakt je vakantie juist af. Dat verlangen. Naar huis willen gaan om met al je nieuwe herinneringen opnieuw te beginnen aan de gewone dag. Om nu nog gelukkiger te zijn omdat je nog maar eens besefte hoe mooi je het allemaal voor elkaar hebt. En om na twee dagen alweer te vergeten dat je daar was achter gekomen.
Deze vakantie lijkt wel een beetje op een afsluiter. Het is volgens mij echt de laatste 'rust-periode' in een lang en vol jaar. Er staat dan ook heel wat op onze to-do list.

Om te beginnen gaat Roos in september naar school. Het idee alleen al maakt weer een bang moedertje van mij. Gaat ze haar koekje zelf kunnen open doen? Gaat ze niet verhongeren tijdens die oh-zo-drukke speeltijd op die zo-grote-speelplaats? Om nog maar te zwijgen van de wreedheid waarmee kinderen elkaar soms behandelen... Gaan ze haar niet van de schuif-af duwen, terwijl ze alleen met haar grote gouden kijkers toekijkt?  Hemeltje... Hoe meer ik er aan denk, hoe meer er fout kan gaan... Zo ben ik helemaal niet. Of beter, zo zou ik niet willen zijn. Loslaten hoort nu eenmaal bij moeder-worden, maar hoe groter ze wordt, hoe moeilijker ik dat vind. "Wees eens een beetje groot", denk ik dan... Ze kan het heus wel alleen. Ze kan het ook zo mooi zeggen: "Nee mama, Joosje héél alleen"... Als zij er al is achter gekomen, waar wacht ik dan op? Kleine meisjes worden groot en grote mama's moeten mee.

Nog geen maand later, op 1 oktober,  begint het project "Eigen Huis". Ook al zo een gebeuren waar je weinig vat op hebt. We hebben het prima in ons hoofd. We kunnen dan ook probleemloos hand in hand door onze gedachten wandelen en weten elke vierkante centimeter te vinden. Dat kan nooit zo goed blijven gaan, aldus de kritische ik.
Na een jaar bijten in het stof zou het er moeten staan. Ons huis. Let op, het staat er al. Alleen is de 'ons' nog ver te zoeken. Nu is het vooral een kopzorg. En wat voor eentje.

Maar goed, eerst dus een welverdiende vakantie. Noord-Spanje is het geworden. Niet zomaar. Met een campingcar waarvan de kleuren onder de term 'vergane glorie' te rubriceren zijn, trekken we drie weken rond. We zullen pintxos smikkelen in San Sebastian (uiteraard, net als de locals, twee maal per dag!) en vol verbazing gapen naar de wonderen van Bardenas in Navarra.
's Avonds leggen we onze kinderen te slapen en spelen we uren schaak. Uiteraard wint Manlief elk spel en verwijt ik hem dat hij me niet laat winnen. We nippen van onze Spaanse wijn en kijken samen naar de mooie sterrenhemel.
Wat zal het leven er mooi zijn. Met vier, alleen op de wereld. Het blijft maar gloeien in mijn hoofd. En ik heb nu al heimwee naar die prachtige reis.

Flo, do it yourself!

"Van borst tot boterham van Stefaan Kleintjes". Een schaterlach weerklonk doorheen de boekhandel. "Klinkt ook smakelijk" antwoordde de kritische verkoopster. "Ja, vind ik wel" antwoordde ik op mijn beurt. Een beetje schaapachtig keek ze me aan. Ik vond het dus écht. Daar had ze even niet bij stilgestaan.

Zo verliep de bestelling van een boek waaraan ik de laatste dagen een beetje verslingerd raakte. Ik wou er alles van weten. Bijvoeden, rapley, ... Gewoon.. Wat als mijn kleinste vent meer wil dan alleen melk?

Bij Roos hadden we het al een keer getest, en goedgekeurd. Rapley was absoluut supertof. Roos knabbelde een hele zomer op schijfjes watermeloen, besjes, aardbeien, appels en peren. Toch bleef ik patatjes geven als mengelmoes. Geen idee waarom. Deze keer wou ik er 100% voor gaan. Niks mixer, blender of rasp. Gewoon puur natuur, gestoomd of gekookt, lekker in het vuistje. Net als bij borstvoeding krijgt hij zelf de keuze. Wat eet ik en wat niet. En, nog belangrijker, hij mag het zelf in zijn mondje proppen. Na borstvoeding voor luie moeders, nu ook, bijvoeding.

Kan het vies worden? Absoluut. Onze honden zijn maar lucky basterds dezer dagen. Ze kamperen onder de tafel en vangen elk hapje nauwkeurig op. Bij Roos staan ze trouwens ook. Handig voor mij, ik hoef nooit een stofzuiger te nemen om de kruimels te laten verdwijnen.

Is er gevaar voor verslikken. Ja. En dat is er ook met gemengd eten. Het zijn meestal ook de vloeibare dingen die langs je neus naar buiten willen. Mijn kleine ontdekker mag het zelf nemen en weet dus ook prima wat hij in zijn mondje stopt. Verslikken doe je je meestal wanneer zoiets tamelijk onverwacht gebeurt.

Oké, toen ik mijn moeder en schoonmoeder twee jaar geleden vertelde over mijn wilde Rapley-plan, rezen hun haren ten bergen. Ergens snap ik het ook wel. Het is geen zicht, een baby die helemaal rood wordt om vervolgens uit alle macht een stukje vast-geraakt-brokje uit zijn keel te krijgen. Maar gelukkig doen baby's dat. Kokhalzen. Het is een aangeboren reflex die kindjes onder de 12 maanden perfect beheersen. Als ze voor die 12 maanden leren stukken kauwen en inslikken, is de kans op erge 'verslik-incidenten' na 12 maanden aanzienlijk kleiner natuurlijk.  Het stelde hen enigzinds gerust. En ja, ook Papalief en mezelf. Want ik kan niet ontkennen, dat we toen Roos zich de eerste keer verslikte in een stuk Galia-meloen, zelf helemaal in paniek sloegen.

Maar goed, we kozen er, met z'n tweetjes voor. De voornaamste reden voor m'n wederhelft is trouwens nog niet eens gezegd. Hij vindt het gewoon " er echt charmant uitzien", zo zegt-ie. En zeg nu zelf... De trots straalt van Flo af! 

Toch kriebeltjes?

http://rapleymethode.tripod.com/

Een potje gezeur, maar dat moet ook eens kunnen.

Soms is het gewoon tijd om eens een potje te zeuren. Nu dus. Als je geen zin hebt in gezeur, lees je deze keer dan maar beter niet verder. Soms moet je gewoon je ei kwijt.

Het is zover. Floris is vier maanden en half en dat wil zeggen dat zowat elk gesprek in verband met de voeding van mijn borstkind als volgt gaat:
"Ja, en hij moet even eten... stoort het als..."
"Neenee! Geef hem gerust eten! ... (trekt wenkbrauw op) Oh! Je geeft nog borstvoeding?"
"Ja hoor... hij is nog maar vier maanden hé..."
"Ah ja (twijfel)... goh... En zien je borsten daar niet fel van af?"

Andere vragen kunnen ook zijn: "Geef jij nog geen patatjes dan?" of "Wanneer ga je stoppen?" of "Vind je dat niet lastig?"  en ga zo maar door...

Ongelofelijk. Onze samenleving heeft echt iets geks met ons gedaan. Floris is de drie-maanden-grens amper gepasseerd of ik zou al groenten moeten stomen voor die kleine kerel. Ik kan er niet aan doen, het zit gewoon in mij. Ik kan er niet omheen en ik heb er geen geduld voor. Borstvoeding is niet meer gewoon 'voeding' voor mijn kinderen, het is mijn manier van leven geworden. Het is een gegeven dat voor mij recht heeft op een plekje in de samenleving. Ik heb het niet over die pasgeboren baby aan je borst. Neen, ik heb het over die baby van 9 of 10kg, die bijna zijn eerste kaarsje mag uitblazen. Maar voor dat hij een hapje taart zal nemen, toch even een borstje wil. In het openbaar. Op zijn eigen feestje.
Zonder dat iemand zich slecht moet voelen, voedster of bezoek.

Want neem nu, met dit prachtige lenteweertje, dat ik me gezellig op een terrasje zet. Met Floris op de schoot. Uiteraard wil hij melk drinken. Net als dat kleine meisje daar een tafeltje verder. Haar mama geeft haar een flesje en flink als ze is kan er er al een hoop mee spelen. Ze houdt de fles met beide handjes vast en kirt het uit van plezier. Ze trekt even aan de speen en er druppelen enkele kleine druppeltjes melk op haar gezicht. Goedkeurend kijken enkele andere terrasbezoekers hen aan. Mooi, zo'n kleine baby.
En Floris? Die speelt vrolijk met mijn borst, hapt aan, aan mijn tepel en laat hem weer los. Glimlacht en verstopt zichzelf in mijn arm; En drinkt weer verder. Even lief. Maar geen goedkeurende blik. Integendeel... Waar is het dekentje om op zijn hoofd te leggen?

Zo erg vind ik het. Dat ik het niet hardop durf verkondigen. Dat mensen je raar of gek gaan vinden. "Ja, ik gaf mijn dochter bijna een jaar borstvoeding. En mijn zoontje? Goh... we zullen zien binnen twee jaar?". Ik durf het niet. 
Dan zie je ze naar je kijken. Van kop tot teen. Lichtjes aarzelend ter hoogte van je borsten. "Zouden ze nog rond zijn? Of zijn het lege zakjes daar?"... Bijna wil je dan zeggen: "Wil je ze eens zien?"

Misschien maak ik me te snel kwaad. Misschien mag ik er niet over zeuren en moet ik gewoon aanvaarden wat is. Dat borstvoeding natuurlijk is, maar dat mensen dat al lang vergeten zijn. Dat de natuur schitterend in elkaar zit, maar onze samenleving niet.
Borstvoeding is niets nieuws, integendeel. Het is eigenlijk een ongelofelijk sociaal gebeuren. Iets wat we leren door te kijken. Door af te kijken. Van en naar elkaar. Jammer genoeg valt er nog maar weinig af te kijken en staan we, na onze bevalling al 0-1 achter.  Niet verwonderlijk dat mensen reeds na 1 maand afhaken wegens duizend-en-een-redenen-die-we-perfect-kunnen-voorkomen.

Alweer zijn het mijn kinderen dan, die me weer kunnen laten glimlachen. Ze heeft het helemaal door, die dochter van mij. Zo zaten we daarnet nog samen in bad, en toen gebeurde het...
"Borsten" wees Roos naar mij.
"Ja," zei ik, "borsten van mama".
"Neen" ,zei Roos, en ze bleek weer de meest wijze van ons huis. "Borsten voor Floris!"
"Neen!" sprak Papa. "Borsten voor papa!"
"Neen!" riep Roos. "Borsten voor Floris! Met pap!"
En zo zie je maar... waarheid en wijsheid komen altijd uit de kindermond...

Bijna maar... ik denk dat ze weldra zal komen...

Kijk... hier heb ik nu maar liefst 7 maanden op gewacht. Ik ben ermee begonnen, ergens half september en ja hoor... het is weer zover!

Het mooiste aan de lente, vind ik toch, is ons dakraam op een kiertje zetten en genieten van de vrolijke vogels die zich hebben genesteld in onze tuin. Dat zijn er heel wat. Met bolletjes eten lokken we hen wel eens naar ons terras. Pimpelmezen, roodborstjes,... allemaal komen ze zichzelf volproppen met al dat lekkers. We plaatsten de voedselbollen zo, dat Roos hen prachtig in het vizier kan hebben, als ze met haar stoeltje tegen het raam in de deur gaat staan. Zo kijkt ze, met haar neusje tegen het glas,  zonder woorden, naar de vogels. En iedereen, ook mama en papa, moeten stil zijn voor dit prachtig stukje natuur op onze vier vierkante meter, hoog in de bomen.

Na genoeg vogels spotten is het tijd voor het echte werk en maken we een lange het-is-bijna-lente-wandeling. We zien zoveel! Eenden die lekker gezellig spetteren in de beek, paarden die worden geroskamd, kuikentjes die rennen voor hun leven, hun mama achterna.  

Na enkele kilometers stappen besluiten de beentjes van Roos dat ze genoeg gewerkt hebben, en kruipt ze op papa's rug. Niets beter dan een dutje in open lucht! Lekker onderuitgezakt geniet ze van een warm zonnetje op haar nog bleke winterwangen. Al snel kleuren ze heerlijk rood....

Zo wandelen manlief en ik nog een kilometer of vier verder. Zalig. Al zijn we beiden goed ziek, dit is puur genieten. We stappen voorbij vrienden die werken in hun tuin en maken gezellige praatjes, we smeden plannen voor de toekomst en bespreken voor de honderdste keer de indeling van onze nieuwe thuis.

Lente maakt het hoofd licht. Maakt de lucht mooier blauw. En maakt dat je honger krijgt in je buik.Met rammelende magen keren we naar huis. Mijn gezicht lijkt uren laten nog na te gloeien van al die zon en wind. Heerlijk.

Ze is er nog niet helemaal... maar ik denk dat ze weldra zal komen....

Een lijstje vol geluk!

Soms lijkt het wel alsof je op een fout knopje drukte en je hele leven voorbij zoeft als een dolgeslagen trein. Nu, ik hou wel van een gezellig vaartje doorheen mijn bestaan, maar stil staan bij mooie dingen vergeet ik misschien te vaak. Bij deze wil ik echt even een gelukslijstje maken.
Het is moeilijk te nummeren. Er zijn veel dingen even belangrijk in mijn gelukslijst. Dus volgorde lijkt me volstrekt onnodig. Je mag het dan ook van beneden naar boven lezen, als jij daar gelukkiger van wordt!


Mijn gelukslijst

• Vanochtend zei Roos, die al enkele dagen behoorlijk ziek is, glimlachend "Sonnesijn!!!" en ze wees trots door onze grote velux. De zon scheen overal, zelfs aan onze ontbijttafel, alleen dankzij mijn weerkundige lachende dochter.
  
• Floris die in slaap valt, tijdens het eten. En dan met zo'n gigantische grote smile ligt te soezen. Dat maakt me waanzinnig blij.
  
• Lekker eten. Nu ik op dieet ben is het prioriteir. Ik eis lekker eten. Ik mag dan afvallen, ik hoef niet te verhongeren. Een een lekkere groentenschotel waar ik naar hartenlust van kan opscheppen is echt een instant-happy middel.
   
• Mijn echtgenoot die met een lekker geurtje en een strakke jeans uit de badkamer wandelt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij zo'n lekker lijf heeft. Kijk, van die man word je ook heel heel gelukkig. 

• Een wandeling doorheen de stilte en groene plekjes in ons dorp. Met mijn gezin. Met krakende vorst onder onze voeten, of zon in onze ogen. Stil blij ben je dan.
  
• Plannen smeden rond ons huisje. Zo vond ik vorige week een foto van een knalrode trap. Ik denk er nog glimlachend aan. Onze trap wordt net zo. Knal-rood. Zo mooi.
  
• Bad-momenten met Roos. Er zijn weinig meer ontspannende momenten dan gewoon lekker te badderen met mijn dochter. Samen haren wassen en schuim wegblazen. Zo ver we kunnen.
  
• Floris die schatert wanneer ik hem op zijn borstjes kietel. Van dat geschater plas je bijna in je broek... Hij ook waarschijnlijk.
  
• Een opgerommeld huis, ook al weet ik dat het slechts voor 5 minuten is. Dan ben ik 5 minuten erg tevreden...
  
  Zo... er zijn wel meer dingen die me blij maken. Maar deze 9 dingen schoten me als eerste door het hoofd.
  
  Misschien toch een aanrader voor iedereen... een gelukslijstje...  :)
  
  Liefs,
  MamaManual

Wat je later worden wil: Eco-mama?

Als ik denk aan ons leventje binnen 2 jaar... Hoe ziet het er dan uit? Ik weet het eigenlijk niet. Er zijn een hele hoop dingen-die-ik-zou-willen. Daar heb je het al, dingen die ik zou willen. Zo gek. Ik wil eigenlijk vooral minder. Maar dan ben je weer bezig met wat je nu net niet wou. Meer willen.

In mijn gedachten zie ik ons peperkoekenhuisje (wat het nog helemaal niet is, nu, op dit moment) staan glimmen in een zomers zonnetje. Achter in de tuin lopen twee kippen gezellig te kakelen. Uiteraard leggen deze dotjes op tijd en stond een eitje. Ik wil immers zoveel mogelijk vers uit de tuin.
Om die reden hebben we dus een fout huis gekocht. We hebben een mini-tuin. Twee kippen, tot daar aan toe, maar een moestuintje?
Maar goed, in gedachten zie je de dingen altijd groter dus droom ik een moestuintje. Met lekker erwtjes. Roos en Floris die stiekem de erwtjes gaan stelen als ze rijp zijn om te plukken... Heerlijk lekker!
Eigen worteltjes, kropjes sla, ... Ja, ik zou zelfs met plezier het onkruid wieden! 

Er is ook plaats voor een gi-gantische appelboom. Ik zie mezelf al appelmoes maken. Niet dat ik dat ooit gemaakt heb, maar ik geloof wel dat ik het zou kunnen. In zo'n grote pot. Een rode, uit vervlogen tijden. Ik weet überhaupt niet eens of je een grote pot nodig  hebt om appelmoes te maken (misschien maakt de moderne vrouw het wel in de microgolf-oven?)!

Voor mezelf heb ik dan niet erg veel plan. Sinds mijn eerste blik op mijn kinderen ben ik veranderd in een voorbeeld-huismoeder. Wie had dat ooit gedacht. Pas op, ik ben nog wel ambitieus. Ja... ik wil de lekkerste lasagne maken en het smakelijkste stoofvlees. Tot zover...
Maar toch, toch is er ook wel een klein stemmetje dat zegt dat er buiten mijn huis een wijde wereld op me wacht, met een heerlijke job, een enorme go-for-it-drive, fijne collega's,... Maar... Die blauwe en bruine oogjes toe me thuis aanstaren zijn nét iets dwingender... Ik lijk soms wel een windmolentje dat draait en draait en maar niet kan besluiten hoe de wind waait.

Als idee naar de toekomst toe, heb ik mezelf beloofd om te consuminderen. Minder computer, minder afval, minder supermarkt, minder 'nieuw' en MEER genieten. Meer gezin. Meer lekker koken. Meer zelf maken en doen. Als ik er aan denk maakt m'n hart een sprongetje.
Ons huis wordt een echt consuminderen-huis. Het begint al met onze indeling. Ik wil echt niets nieuw. Die afspraak heb ik met mezelf gemaakt. Ja, misschien nog wel een fornuis, maar zeker geen meubeltjes.
Als er al iets wordt gekocht, zal dat in een super gezellige kring-winkel zijn. Ik zie mezelf al schuren en schrobben, en daarna trots vertellen dat ik die antieke kast zelf dat knal-kleurtje heb gegeven. Neen mevrouw, die vind je niet in de winkel... 

Onze verbouwingen houden we miniem. Ons huisje, en daar zijn we het 300% over eens, moet een thuis zijn. Geen 'nieuw' huis. Thuiskomen in je eigen nestje, met karakter, sfeer, gezellige rommel... Van het spik-en-spanne alternatief ben ik al lang afgestapt...

Een eco-mama. Dat wil ik wel zijn, maar eerst nog heel veel 'worden'. Maar wel eentje met haar voeten op de grond. En liefst nog met een hippe pump erbij....

En zo ging het weekend ten huize MamaManual

Met lichte tegenzin startte ik het weekend. Ik moest het dan ook alleen beginnen. Of neen, ik moest het zonder Papa stellen. 

Ook Roos had er weinig zin in, en liet me dan vanaf minuut een op zaterdagochtend duidelijk merken. Het was niet alleen haar been, maar haar hele lijfje dat aan de foute kant uit bed stapte. 

Knorrend zat ze naar haar sandwich te staren. Die ging ze echt niet opeten. En de chocomelk vond ze ook maar niets.
Op zo'n momenten hoop je dat je de mute-knop bij je andere kindje vindt, maar die vond het niet nodig om zijn zusje alle aandacht te laten opeisen. Hij jammerde haar gewoon omver.
Het scheelde geen haar, of ik had ook mijn duit in het zakje gedaan. Maar daar ben je mama voor, om dat niet te doen, natuurlijk.

Enige peuter-mama-driftbuien later, hoofd slechts lichtjes koel, vond ik de moed om Roos zo even na de middag mooi de zetel in te praten. Nog geen vijf minuutjes later hoorde ik een licht snurkend geluid. Slaapwel Rozalie. Ook Floris vond dat hij -alweer- zijn zusje moest overtreffen en ging ook voor een lekkere, luide dut. Wat snottebelletjes niet allemaal doen met kinderneuzen... 

Om half drie maakte ik een vreugdesprongetje. De man die alles kan, papa, kwam thuis. Jammer genoeg iets te luid, waardoor onze kinderen resoluut overschakelden op een jammerend 'ik-ben-nog-niet-uitgeslapen-maar-wel-wakker' toontje. Jammer... 

Een lekkere wandeling dan maar? Wat een heerlijk gevoel... Een zonnetje deed echt z'n best om erbij te horen. Roos, op papa's schouders met een te grote zonnebril en Floris hing lekker te genieten op mijn rug.
The dreamteam genoot!
Na een lekker bakje friet -oké,afgewogen en de puntjes geteld- hielden we een uitgebreide knuffelen-in-de-zetel-sessie. Wat een fijne manier om af te sluiten... 

Vanochtend besloot ik verder te gaan waar we waren gebleven, en hielden we lekker de pyjama's aan. Roos bladerde gezellig door wat tijdschriften en ik besloot dat we net zo goed een leuk plaatjes-spel konden maken. Samen knipten we er gezellig op los, om dan alles lekker in de lamineer-machine te steken. Kwamen er leuke speelkaartjes voor Roos weer uit. Floris maakte, dankzij zijn zus uiteraard, kennis met mama-schoenen, papa-schoenen en de nieuwe collectie zomerjasjes. Roos toonde het hem allemaal, met duidelijk veel kennis van zaken. 

Rond de middag besloot Roos dat ze nu echt wel eens kleertjes moest aandoen, en hees zichzelf in een van haar prinselijke jurkjes. "Ocus Pocus!" schreeuwde ze, en op slag was ons huisje een prachtig kasteel, waar je over het pad van stenen (even onze kussens ge-bruikleend) een rivier oversteekt en je eigen dienstjongen en dienstmeid je de hele dag door het huis vliegen. Kroonprins Floris mocht ook mee. 

Om acht uur werden kaarsjes uitgeblazen en besloten onze kindjes dat gaan slapen en lekker dromen mooi afsluiten was. 

Slaapwel prins en prinses, op naar een nieuwe week, tot morgen. 

Mama draait door!

Twee maanden geleden begon ik aan een van de grootste avonturen in mijn leven. Een eigen zaakje beginnen. Van thuis uit kleding verkopen leek me echt een 'droomjob': thuis, bij de kindjes, lekker voeden op verzoek, eten maken voor m'n gezinnetje.... Oké, achteraf gezien heb ik het allemaal een beetje geromantiseerd, maar kom, we zien het liefst alleen de voordelen, niet?

Mijn gezinsleven lijkt in niets meer op het rustige haventje dat het was. Mama draait door. Letterlijk. Ik lijk wel een tornado doorheen ons huis en leven. Even bellen naar de boekhouder, een bericht beantwoorden, de mouwen van een vestje opmeten en snel naar de post. Oh ja, en voor we het vergeten, Flo moet op tijd en stond ook nog een borstje krijgen ook.
Die tornado richt, hoe kan het anders, ernstige schade aan. Dat mag je letterlijk opnemen. Onze spik-en-spanne woonplek veranderde doorheen de jaren naar speelplek-voor-vrolijke-peuter maar nu... het lijkt op een of ander muf kantoor van een administratief bediende. Een papiertje hier, een map daar, inpakpapier, enveloppen, flyers. Gelukkig heb ik een grote tafel en kan ik, als we gaan eten, alles met een grote zwaai naar rechts schuiven. Kijk eens aan, de potten en pannen kunnen er nog bij! 

Een webshop had ik dus mooi onderschat. Niet dat ik er niet van geniet, het geeft me telkens zoveel voldoening als ik een super-mooi kledingstuk op de post kan doen, maar, ik werk opnieuw. Dat had ik wel niet verwacht. Of beter, ik had het weeral door die gigantische roze bril gezien. Hoezo? Van thuis uit 'werken'? Ja, ik zag mezelf echt de grote lente-schoonmaak doen en ondertussen nog een lekker spaghettisausje koken!
Gelukkig zijn er Flo's eet-momentjes. Verplichte rust voor mama. Ga zitten en geef je kind te eten, anders krijst-ie de boel bij elkaar. De moment dat je billen de zetel raken en je je trui opheft weet je gewoon: de komende 20 minuten ontploft de boel maar. En met een diepe zucht moet je gewoon de natuur zijn gang laten gaan. Netjes. Borstvoeding is voor luie moeders, zo zie je maar weer.

Roos doet ook een prima duit in het zakje. Als mama de woonkamer als stockage-ruimte mag gebruiken, mag zij dat toch ook? Overal vinden we leuke ventjes, poppen, namaak taartjes en ga zo maar door. Vrolijk en kleurrijk dat wel, maar mensen die niet gewend zijn aan kinderspeelgoed kijken beter even uit voor ze hun voeten hier door de deur steken.
Ik kan het haar niet kwalijk nemen, ik ben een slecht voorbeeld... Gisteren zei ze het nog tegen mij: "Mama jommel maakt!", ja, gelijk had ze. 

En ja, ik vind dat vreselijk. Ik zeg echt tegen al het bezoek: "Let maar niet op de rommel!", stom is dat, nu kijken ze er zeker naar. Maar ik kan er niets aan doen. Elke keer dat ik denk: nu ga ik echt grote kuis doen!, gebeurt er wel weer iets... Een melding, een mail, een vraagje over een kleedje... Het sleept me mee, absorbeert mijn energie volledig. En dan heb ik mijn mannen nodig. En mijn vrouwtje. Ze moeten slepen en zeuren maar, ze krijgen mama altijd weer met de voetjes op de grond, naar 't belangrijkste plekje ter wereld. Mijn rommelnestje! 

Natuurlijk ouderschap? Niks moeilijk aan... gewoon géén boekjes volgen!

Alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog een blogbericht op postte. Als mijn webwinkel/homeparty's even goed gaan als deze blog, dan is dat mooi voor mij! Bij deze heb ik toch even, stiekem reclame gemaakt... hihi...

Maar dus...
Toen ik het eerst over Natuurlijk Ouderschap hoorde, was ik echt helemaal blij. Dit was wat ik wilde! Mijn kinderen opvoeden zoals mijn lichaam zegt dat het goed is. Bij Roos had ik soms nog twijfels, en luisterde ik misschien te vaak naar anderen, maar deze keer wilde ik er echt voor gaan. Floris is volgens mij dan ook goed op weg een echt Natuurlijk-ouderschap-kind te worden.

Het begon al bij mijn bevalling. Mijn ergste vrees was dat er een medische ingreep moest plaatsvinden, hoe klein die ook was. Gelukkig was dat niet zo, na dagen geduldig wachten (in tegenstelling tot mijn gynaecoloog, die erop aandrong alles een beetje te forceren), besloot Floris, drie dagen na zijn uitgerekende datum, dat het tijd was om op de wereld te komen. Alles verliep zo heerlijk sereen, dat het bijna was alsof ik thuis beviel. Dit was oorspronkelijk ook mijn idee, maar manlief vond dat toch een brug te ver. Zeker na de geforceerde bevalling van Roos, was die ongerustheid best te begrijpen.

Terwijl Floris zich, vlak na de bevalling zelf mijn borst opzocht, hoorde ik het bad vollopen. Heerlijk. Zeker een uur hebben we elkaar zitten aanstaren, genietend van lekker warm water. Met grote ogen en een onstilbare honger, lag hij daar, in mijn armen. Mijn tweede wondertje.

Al van dag een woonde Floris op mijn lijf. In een draagdoek. Vroedvrouwen maakten er soms grapjes over: "Moeten we nieuwe lakentjes op het bedje leggen?", met een knipoog. Neen, dat hoefde niet. Floris heeft zijn bedje op materniteit niet gezien. Hij sliep gewoon lekker, neus tegen neus met mij. Zalig was dat. Op de klok kijken voor voeding hoefde niet, hij gaf zelf wel aan wanneer hij wou eten. Dat zorgde voor een super startgewicht, na 48uur was hij zijn geboortegewicht voorbij.

Vandaag ging ik op consultatie bij K&G.... De gekende stress besloop me al sinds gisteren. Floris is verkouden -alweer- en dat heeft een beetje invloed op zijn honger. Ik hoopte dat hij niets was afgevallen want, dan kwam het woord 'bijvoeden' misschien wel ter sprake. Ik mocht er niet aan denken...

Niet dus, mijn reus zit mooi op zijn hoogste curve en heeft letterlijk een olifantenhuidje. "Geef je niets bij dan?", vroeg de ongelovige verpleegster. "Neen niets... enkel borstvoeding. Wel op verzoek natuurlijk...Dat kan wel 10x per dag zijn, afhankelijk van zijn mama-honger." Keek ze me daar met fronsende wenkbrauwen aan. Het woordje 'mama-honger' was haar duidelijk niet helemaal bekend.
"En je legt hem vaak in zijn park?" Ze leek de twijfel in mijn ogen te zien. "Neen, eigenlijk ligt hij er niet zo vaak in. Hij vindt dat niet zo leuk. Floris is een man van de wereld. Een draagdoek is voor hem echt dolle pret."
Met een zorgwekkende blik noteert ze in het boekje: "Zit vaak op de arm. Regelmatig in box leggen."

"Ga je nog lang borstvoeding geven?", "Ja, tot april krijgt hij enkel borstvoeding... En nadien gaan we rapley'en...". Ik ben echt héél zeker dat ze dat woord nooit eerder had gehoord... Volgens mij is mijn geloofwaardigheid gedaald onder nul.

"En 's nachts? Slaapt hij door?", "Euh, ja... ik denk het wel. Hij slaapt naast mij, en ik geef echt borstvoeding op automatische piloot!"... Alweer die fronsende blik... "Daar moet je wel mee opletten hoor".

Om een lang verhaal heel kort te maken. Ik doe niets volgens het boekje, ik volg gewoon mijn gevoel. Is dat niet het beste, denk ik dan? Kinderen zijn toch geen op-maat-gemaakte popjes? Floris eet zich te pletter (en voelt zich daar enorm happy door, want hij is altijd vrolijk), heeft een lekker rond buikje en... hij slaapt bij zijn mama... Elke nacht, in mijn arm... Niets heerlijker dan dat knappe ventje tegen mijn neus gedrukt (of tegen mijn borst, vindt hij veel leuker trouwens).

Natuurlijk ouderschap, daar is niets moeilijk aan. Je luistert gewoon zo weinig mogelijk 'goede raad' en doet lekker je eigen zin. Niemand kent je kind immers beter dan jijzelf?

Dream big, act smart

"Dream big, act smart", dat stond op het nieuwe truitje dat ik, toevallig, gisterenmiddag voor Roos op de kop kon tikken. Een superkoopje. Ik was al enkele dagen op zoek naar een kanariegeel (neen, eigenlijk is het bijna fluo) exemplaar.
Toen ik het daarnet in haar kast legde, kreeg ik spontaan een glimlach op mijn mond. Grootse dromen, wel... zo heb ik er wel een paar. Een heuse to-do list...

Om te beginnen wil ik dolgraag een wereldreis maken. Echt terug naar de mensen, naar de culturen. Mijn kinderen laten kennismaken met het leven ergens anders. Hun ogen laten open gaan. Want, wat hebben we het verdomd goed hier! Hen laten spelen met kleine Tanzaniaanse kids, of laten proeven van echte Indische specialiteiten... (Niet dat die zo heerlijk zijn, maar kom, het is een unieke belevenis!). Ik zou de wereld met hen rondtrekken en als bagage niet veel meer meenemen dan een aantal Trotters... Met dreadlocks in onze haren en een bruin velletje komen we terug, vol prachtige herinneringen en levenslessen. Dream big... act smart... Ik zou waarschijnlijk ook failliet zijn ;) .

Mijn nummer twee, is een eigen, unieke kindvriendelijke kinderwinkel. Zo eentje waar je mond van open valt. Pure vintage. Retro. Felle kleren, speelkledij, die vuil mag worden, die goed zit, waar de fantasie van je kind op hol van slaat. Moois. Jammer genoeg zijn al die dure, mooie, inspirerende merken onbetaalbaar. Want, als mijn dochter staat te stralen in haar kleedje van Smafolk denk ik: "Niet met stiften op kleuren! Dat kostte een klein fortuintje...". Tot zover de kindvriendelijkheid...

Dan hebben we nog 'project eigen huis'. Ergens aan de rand van Putte staat dat. Het is echt, echt, geen lief ding. Ik vind het nog niets. Maar... het wordt wel wat! Het wordt 'ons eigen huis'. Met blauwe Delftse tegeltjes, oude vloeren, witte muren, kringloopspullen, ... Het wordt onze thuis....

Dat 'big dreamen' is alvast gelukt, nu nog zien of we dat 'smart' kunnen 'acten'... :)

Om duimen en vingers bij af te likken: Caribische Room by Nigella

Mijn dochter werd twee, dus tijd voor een feestje. Als thema kozen we voor dessertjes... een toppertje was zeker de Caribische Room van Nigella... 

Het lijkt een beetje op een kinderhapje. Je mag het ook echt niet te groot maken, een kleine ramekin is meer dan voldoende. Het is ook echt iets waar je moet van genieten, van elk hapje op zich. En je moet ook zorgen dat je van elke laag een beetje op je lepeltje hebt. De mengeling suiker-room-banaan is géweldig. 

Je moet ze 's ochtends maken en 's avonds serveren (of de dag ervoor maken, dan zijn ze echt opgesteven...).
Ik had weinig 'kooktijd', maar dit lekkers vraagt echt maar vijf minuten bereiding. Ideaal voor haastige moeders als ik dus... 

Dit moet je in de winkel gaan halen... 

-175 g kokos-yoghurt (Ik gebruik meestal die van Activia, omdat ik die het makkelijkst vind in de winkel)
- 1,75 dl slagroom (+40%)

- 1 eetlepel kokosrum (Bijvoorbeeld Malibu) (Je kan dit ook weglaten, als er kinderen mee-eten bijvoorbeeld) 

- 1 banaan (Liever wat bruiner dan groen!) 

- Bruine suiker (zoveel als je lekker vindt) 

Zo maak je dit lekkers... 

- Klop de room stijf. 

- Roer de yoghurt en de malibu (nadat je hier ook even de mixer hebt ingezet) voorzichtig onder de room.

- Snijd de banaan in schijfjes en leg die onder in de ramekin. Zorg dat de hele bodem bedekt is. 

- Schep het dikke yoghurt - room mengsel over de banaan. 

- Strooi de bruine suiker over de ramekin (een laagje vergelijkbaar met de cacao van tiramisu). 

- Zet afgedekt (met vershoudfolie) in de koelkast. 

Veel kook- én eetplezier! 

Geduldige vaders en vloekende moeders

Eindelijk opnieuw een eigen computer. Eigenlijk is dit het zoveelste bewijs van hoe 'leeg' je leven wordt, zonder PC, hoe snel je zoiets mist. Nadat mijn laptop me voor de zoveelste keer in de steek liet (deze keer wel mét back-up, gelukkig) hield ik het voor bekeken. Áls hij ooit geformatteerd raakt, is hij sowieso voor manlief. Ja, zo gaat dat hier. Mijn meneer is tevreden met mijn afdankertje als het gaat over multimedia. Hij heeft dan ook tonnen geduld. In tegenstelling tot mezelf, waarbij een pagina laden echt niet langer dan enkele seconden mag duren, of ik hoef ze al niet meer te zien. (Wat de selectie in leuke kinder-webwinkels al een heel stuk makkelijker maakt natuurlijk.)

Met onze kids is dat eigenlijk niet anders. Ik heb een kort lontje en ga van zero naar overdrive in no time. Heel frustrerend, voor mezelf, mijn kids en mijn man. Zeker nu ons geduld eindeloos op de proef wordt gesteld door dochterlief. De 'ik ben twee en zeg nee-fase' is genadeloos aangebroken. Een week voor datum, zo rond oudjaar, begonnen we het te voelen en nu kunnen we er niet meer omheen. Eerst praatte ik het nog mooi en stak het op een oorontsteking, maar na een doosje druppeltjes in haar oren te kieperen, konden we het niet meer ontkennen. Roos is twee en zegt neen. Op alles. Op iedereen. Zelfs voor haar Moeki en Oma zet ze geen lief snoetje meer op. Alsof ze heel de tijd duidelijk wil stellen: IK ben er en je zal met me rekening houden. 

Gelijk heeft ze eigenlijk. Ze is er. En dat is maar goed ook. Hoe erg ik soms vloek (en geloof me, niet altijd binnensmonds...) op haar 'neen', even erg mis ik haar als ze niet bij me is. In het begin voelde ik me dan schuldig, na zo'n kleine 'ik-verlies-mijn-geduld-dametje'. Waarom maak ik me soms toch zo kwaad in haar? Waarom heb ik niet meer geduld? Sommige ouders blijven dan stralen met een gebeitelde glimlach. Ze lijken bijna selectief doof te zijn. Hóren ze het dan niet, denk ik dan? Dat irritante 'neen'-woord? Waarschijnlijk heb ik een filter te kort in mijn moeder-brein. De neen-filter. Mijn man heeft die overigens voor ons tweetjes. Hij is er zo een, zo een selectief dove papa. Hij kan geduldig -bijna zo dat ik er zenuwachtig van word,  ook dat nog eens- tegen haar blijven praten en doet gewoon wat moet, hoe erg ze ook tegenstribbelt. Of hij weet ze op sluwe wijze af te leiden. Ze loopt er dan zomaar in, in zijn sluwe plannetje, en doet precies wat hij wil. 

Stikjaloers ben ik dan. Ik wil dat ook, denk ik. Maar ik ben er te doorschijnend voor. Roos laat mij er in lopen in plaats van ik haar. 

Dan zie ik steeds Supernanny voor me. Hoe zou zij het oplossen, denk ik dan? Met stickertjes en een beloningssysteem natuurlijk! Hoe anders. Alsof onze kinderen even makkelijk te kneden zijn als die hondjes uit de hondenschool. Ruim je kamer op en je krijgt een sticker. Vijf stickers? Dan krijg je een kraal. Tien kralen maken een ketting! En als je niet oplet heb je binnen de kortste keren een hele juwelierszaak.
Voor Roos werkt zoiets niet, ze is redelijk consequent. Zegt ze 'neen', dan zegt ze dat niet alleen op "Ruim eens op!" maar ook op de sticker. Ze wil dan echt niets niets niets. Alleen op de grond liggen jammeren. 

We moeten dus maar verder op onze manier. Papa doet de afleidingsmanoeuvres en mama vloekt, al dan niet binnensmonds. Eigenlijk moeten we gewoon trots zijn op haar. We hebben een klein meisje in huis met een gigantisch eigen willetje. Wat wil je nu nog meer? Hopelijk gaat die peuterpubertijd dan toch nooit helemaal over... :)